Dialektyka Hegla i jej krytyka

Opinie czytelników

Książka analizuje dialektykę Hegla i krytykuje jej podstawę w krytyce immanentnej, sugerując, że prowadzi ona do fatalnej wady teorii Hegla. Interpretacja Rosena jest taka, że Absolutny Idealizm Hegla zawiera fundamentalnie irracjonalny element. Choć uznaje rygor i oryginalność Hegla, ostatecznie dochodzi do wniosku, że Hegel myli się w swoich filozoficznych poszukiwaniach. Autor przeciwstawia to interpretacjom innych badaczy, takich jak Adorno i Pinkard, którzy oferują mniej mistyczne perspektywy.

Rosen zapewnia rygorystyczną krytykę dialektyki Hegla i przedstawia szczegółową analizę filozoficznych cnót Hegla, takich jak oryginalność i rygor. Książka oferuje wgląd w to, jak teorie Hegla zostały zinterpretowane lub zmodyfikowane przez innych filozofów, wzbogacając dyskusję wokół wkładu Hegla w filozofię.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać argumenty Rosena za skomplikowane i trudne do zrozumienia, zwłaszcza w odniesieniu do krytyki immanentnej i deterministycznej negacji. Ponadto ci, którzy preferują bardziej optymistyczne lub mniej mistyczne interpretacje Hegla, mogą nie zgadzać się z wnioskami Rosena.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Hegel's Dialectic and Its Criticism

Zawartość książki:

Filozofia Hegla była często porównywana do kręgu kręgów: wznoszącej się spirali dla jej wielbicieli, ale wiru dla jej krytyków. Metafora ta odzwierciedla roszczenie Hegla do zaoferowania koncepcji rozumu filozoficznego tak wszechstronnej, że obejmuje wszystkie inne jako częściowe formy samego siebie.

Jest to twierdzenie, które stawia przed piszącym o Heglu szczególne trudności. Krytyka, jak się wydaje, zawsze może zostać oskrzydlona; krytyka systemu może zostać przekształcona z powrotem w krytykę wewnątrz systemu. Michael Rosen omawia filozoficzne kwestie związane z interpretacją historyczną, zanim przedstawi nowatorskie i wymagające rozwiązanie problemu otwartości Hegla na krytykę.

Wbrew przyjętej opinii, filozofia Hegla nie opiera się na uniwersalnej i pozbawionej założeń koncepcji racjonalności. Oryginalność Hegla polega raczej na oparciu jego systemu na szczególnej, jawnie mistycznej koncepcji doświadczenia filozoficznego.

Doświadczenie to - Hegel nazywa je „czystą myślą” - jest fundamentalne. Czysta Myśl czyni rozumowanie spekulatywne zrozumiałym, a tym samym stanowi podstawę roszczenia do racjonalności całego systemu.

Dr Rosen dochodzi do wniosku, że wszystkie próby rehabilitacji Hegla opierają się na nieporozumieniu. Po przywróceniu ich spekulatywno-mistycznej powłoki irracjonalne jądro koncepcji Hegla staje się widoczne.