Opinie czytelników
Podsumowanie:Zbiór Marilyn Hacker „Desesperanto” przeplata osobiste doświadczenia z szerszymi kwestiami społecznymi, podkreślonymi przez włączenie języka francuskiego. Podczas gdy wielu czytelników uważa emocjonalną głębię i kunszt poezji za przekonujące, inni zmagają się z barierą językową i trudnością w połączeniu się z przedstawionymi tematami.
Zalety:Poezja jest prowokująca do myślenia, wnikliwa i pokazuje mistrzostwo języka i formy Hackera. Wielu czytelników docenia emocjonalną pilność, złożoność i codzienne realia uchwycone w jej wierszach. Użycie zarówno języka francuskiego, jak i angielskiego dodaje głębi i warstw do interpretacji. Recenzenci chwalą zdolność Hacker do splatania osobistych doświadczeń z kwestiami politycznymi i społecznymi, dzięki czemu jej praca jest istotna i potężna.
Wady:Włączenie elementów języka francuskiego sprawia, że wiersze stanowią wyzwanie dla osób, które nie posługują się biegle tym językiem. Niektórym czytelnikom trudno było odnieść się do wierszy i uważali, że niektóre fragmenty są zbędne. Istnieje zapotrzebowanie na dodatkowe przewodniki lub kontekst, aby pomóc czytelnikom w pełni docenić odniesienia i tematy Hackera. Ponadto w kilku recenzjach stwierdzono, że książka może nie być odpowiednia dla początkujących lub przypadkowych czytelników poezji.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Desesperanto: Poems 1999-2002
Zawartość książki:
Głos Marilyn Hacker jest wyjątkowy pod względem inteligencji, miejskości, zastosowania elegijnego humoru, wplatania źródeł literackich w tkankę i słownictwo zwykłego życia, archeologii pamięci. Desesperanto dopracowuje tematy straty, wygnania i powrotu, które konsekwentnie wpływają na jej twórczość.
Sam tytuł jest grą słów łączącą hiszpańskie słowo esperanto, oznaczające "nadzieję" i francuskie desespoir, oznaczające "stracić serce". Des-esperanto jest zatem uniwersalnym językiem rozpaczy - rozpaczy nad możliwością uniwersalnego języka.
Jak zawsze w poezji Hacker, miara prozodyczna jest katalizatorem głębokich uczuć i trafnych myśli, a ona używa jej z dowcipem i brio, które jednocześnie wynikają z rozpaczy i jej przeciwdziałają. Guillaume Apollinaire, June Jordan i Joseph Roth należą do duchów opiekuńczych tej książki, którym poetka składa hołd, stawiając czoła nowemu, niebezpiecznemu stuleciu.
