Czarny tulipan

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają umiejętne opowiadanie historii przez Alexandre'a Dumasa oraz wciągający romans i przygodę znalezione w Czarnym Tulipanie, pomimo pewnej krytyki dotyczącej kwestii redakcyjnych i tempa. Czytelnicy doceniają kontekst historyczny i przyjemny, szybki charakter książki, choć niektórzy uważają, że nie dorównuje ona doskonałości bardziej znanych dzieł Dumasa.

Wciągająca i nie do odrzucenia fabuła, dobrze rozwinięte postacie, kontekst historyczny, słodki romans, przyjemna lektura i dobre przedstawienie XVII-wiecznych tematów.

Problemy edytorskie w tłumaczeniu, problemy z tempem, niektórzy uważają, że jest mniej wciągająca niż inne klasyki Dumasa, a niektórzy uważają, że odbiega od jego zwykłego stylu.

(na podstawie 58 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Black Tulip

Zawartość książki:

Czarny tulipan to powieść historyczna i dzieło poezji romantycznej napisane przez Alexandre'a Dumasa i opublikowane po raz pierwszy w 1850 roku.

Zaczyna się od historycznego wydarzenia z 1672 roku, linczu holenderskiego Wielkiego Emeryta Johana de Witta i jego brata Cornelisa, uważanych za buntowników przeciwko władcy Wilhelmowi III.

Podczas tych wydarzeń w Holandii panowała mania tulipanowa. W tym scenariuszu główny fikcyjny bohater Cornelius Van Baerle należał do szkoły naturalnej, której motto brzmiało: "Gardzić kwiatami to obrażać Boga", a co za tym idzie postępował zgodnie z sylogizmem:

"Gardzić kwiatami to obrażać Boga.

Im piękniejszy jest kwiat, tym bardziej obraża się Boga, gardząc nim.

Tulipan jest najpiękniejszym ze wszystkich kwiatów.

Dlatego ten, kto gardzi tulipanem, obraża Boga ponad miarę". (str. 46, Czarny Tulipan)

Miasto Haarlem wyznaczyło nagrodę w wysokości 100 000 franków dla tego, kto wyhoduje czarnego tulipana. Stawką była nie tylko nagroda, ale także sława i honor. Ponadto ogrodnik miał utrwalić swoje imię w historii poprzez zapisaną nazwę tulipana.

Zamożny Cornelius Van Baerle, chrześniak Corneliusa de Witta, zaczyna lubić uprawę tulipanów w swoim stanie. Następnie podejmuje wyzwanie wyhodowania czarnego tulipana. Na jego nieszczęście, jego sąsiad, Isaac Boxtel - również ogrodnik - obserwuje każdy jego ruch i obawiając się jego sukcesu, zaczyna spiskować. Po nieudanych intrygach Boxtel, powodowany zazdrością, donosi na Van Baerle'a do wymiaru sprawiedliwości z powodu jego związku z braćmi De Witt, ówczesnymi zdrajcami narodu.

Van Baerle zostaje nagle aresztowany i skazany na dożywotnie więzienie. Dumas używa wierzeń religijnych dla dramatycznego efektu, a także słów takich jak "Los", "Opatrzność" i "Nieszczęście". Nieszczęście ma duży wpływ na wydarzenia w życiu Van Baerle'a, ale pod koniec staje się głównym aktem Opatrzności, pokazując, że Bóg zawsze ma kontrolę, zarówno w smutku, jak i szczęściu.

Van Baerle poznaje w ten sposób piękną córkę strażnika, Rosę Gryphus. Cornelius traci wszystko, ale zachował cebulki tulipanów, które miały być czarne. Pośród strat i smutków Rosa pomaga mu wyhodować kwiat w więzieniu. Jego rosnące uczucie do Rosy daje mu odwagę, by nie rezygnować ze swoich fantazji i oczekiwań. Rosa jest postrzegana jako odważna i cnotliwa dziewczyna, nie trzymana przez wady ojca, ale silna w swoich własnych dążeniach.

Dramat wyjaśnia, jak daleko może posunąć się zazdrosna osoba; jak sprawiedliwi nie są zapomniani przez Boga; jak pośród nieszczęścia czeka większe szczęście, a więc miłość i kwiaty mogą rosnąć w kamiennych murach.

Jak to słynnie sformułował w To Althea: From Prison Richarda Lovelace'a: "Kamienne mury nie tworzą więzienia, a żelazne pręty klatki". Van Baerle był wolny, nawet w więzieniu był wierny swojemu sumieniu. Strażnicy mogli zatrzymać jego ręce, ale nie miłość. A ta ostatnia odegrała główną rolę w udowodnieniu jego niewinności.

Filozofia książki jest podsumowana: "Czasami ktoś wycierpiał tak wiele, że ma prawo nigdy nie móc powiedzieć: 'Jestem zbyt szczęśliwy'".

Powieść została pierwotnie opublikowana w trzech tomach w 1850 roku jako La Tulipe Noire przez Baudry'ego (Paryż). Podobieństwo historii można dostrzec w Hrabim Monte Christo tego samego autora. (wikipedia.org)