Opinie czytelników
Podsumowanie:„Blue Hour” Carolyn Forché to zbiór poezji, który porusza tematy pamięci, śmiertelności i poszukiwania sensu poprzez głęboko emocjonalne i introspektywne utwory. Czytelnicy doceniają surowe emocje i liryczną jakość jej poezji, zwłaszcza długi wiersz „On Earth”, który wielu uznało za urzekający pomimo jego początkowej długości. Niektórzy czytelnicy wyrazili jednak rozczarowanie kunsztem, zauważając momenty, w których słownictwo poetki może rozpraszać. Zbiór prezentuje unikalny głos Forché w amerykańskiej poezji, w szczególności jej umiejętność łączenia osobistej narracji z uniwersalnymi tematami.
Zalety:⬤ Przejmująca eksploracja pamięci i śmiertelności.
⬤ Urzekająca i emocjonalna poezja, która rezonuje z czytelnikami.
⬤ Długi wiersz „On Earth” bardzo zaangażował czytelników, zachęcając do wielokrotnego czytania.
⬤ Forché jest uważany za znaczący głos we współczesnej amerykańskiej poezji, z potężną mieszanką osobistych i uniwersalnych tematów.
⬤ Wielu uznało, że książka pozostawiła w nich trwałe wrażenie podziwu i „wow”.
Wady:⬤ Niektórzy stwierdzili, że kunszt poetycki czasami umniejsza przekazowi.
⬤ Słownictwo poety czasami rozpraszało czytelników.
⬤ Zgłaszano drobne uszkodzenia fizyczne okładki książki, co było rozczarowujące dla niektórych kupujących.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Blue Hour
Zawartość książki:
„Blue Hour to książka nieuchwytna, ponieważ nieustannie dąży do tego, co niemiecki poeta Novalis nazwał „(utraconą) obecnością poza wyglądem”. Najdłuższy wiersz, „On Earth”, jest transkrypcją umysłu przechodzącego z życia w śmierć, w formie abecedariusza, wzorowanego na starożytnych hymnach gnostyckich. Inne wiersze w książce, zwłaszcza „Nocturne” i „Blue Hour”, są lirycznymi rekonstrukcjami aktu pamiętania, chociaż obiekty pamięci wydają nam się żywe i nieodwracalne, a wściekłość, by przywołać i przylgnąć, jednocześnie zaciekła i rozproszona.
„Głos, który słyszymy w Blue Hour jest głosem zarówno bardzo młodym, jak i bardzo starym. Należy do kogoś, kto widział już wszystko i kto w niedoskonały, desperacki sposób stara się dorównać temu, co widział. Głód wiedzy idzie tu w parze z pragnieniem bycia nowym, całkowicie pozbawionym cynizmu, otwartym na wstrząsy doświadczenia, jakby wiecznie po raz pierwszy, choć bez złudzeń, mądrym poza wszelką możliwą skazą fałszywej lub domniemanej niewinności.”
-- Robert Boyers.
