Amulet

Opinie czytelników

AMULET Roberto Bolano to nawiedzona, nielinearna narracja skupiona wokół Auxilio Lacouture, poetki zastanawiającej się nad swoim życiem w Mexico City w burzliwych czasach politycznych, zwłaszcza masakry w Tlateloco w 1968 roku. Książka łączy elementy pamiętnika z surrealistyczną i alegoryczną opowieścią, przedstawiając mieszankę prawdziwych i fikcyjnych postaci literackich na tle niepokojów społecznych. Krytycy są podzieleni co do jej głębi i struktury, niektórzy chwalą jej unikalny styl i bogactwo tematyczne, podczas gdy inni uważają ją za niejasną i pozbawioną rozwoju postaci.

Narracja jest bogata i klimatyczna z poetycką prozą; skutecznie oddaje chaos niepokojów politycznych i osobiste zmagania głównego bohatera. Unikalny styl i głos Bolano sprawiają, że lektura jest wciągająca, a książka jest postrzegana jako mocny komentarz do wydarzeń historycznych. Wielu czytelników docenia przeplatanie się prawdziwych postaci literackich z pomysłową opowieścią autora, a nawiedzająca jakość pozostawia niezatarte wrażenie.

Książce brakuje tradycyjnej fabuły i w pełni rozwiniętych postaci, co może zrazić czytelników szukających prostej narracji. Niektórzy uważają ją za zagmatwaną i chaotyczną, krytykując ją za to, że jest zbyt niejasna lub pozbawiona głębi. Nieliniowa narracja może być dezorientująca, a różni czytelnicy twierdzą, że może wymagać kontekstu historycznego, aby w pełni docenić przedstawione wydarzenia.

(na podstawie 59 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Amulet jest monologiem, podobnie jak uznany anglojęzyczny debiut Bolano, By Night in Chile. Rozmówczynią jest Auxilio Lacouture, urugwajska kobieta, która przeprowadziła się do Meksyku w latach 60-tych, stając się "matką meksykańskiej poezji", spędzając czas z młodymi poetami w kawiarniach i barach Uniwersytetu.

Jest wysoką, szczupłą blondynką, a jej ulubionym młodym poetą w latach 70. jest Arturo Belano (fikcyjna postać Bolano w jego książkach). Oprócz młodych poetów, Auxilio wspomina trzy niezwykłe kobiety: melancholijną młodą filozofkę Elenę, wygnanego katalońskiego malarza Remediosa Varo i Lilian Serpas, poetkę, która kiedyś spała z Che Guevarą.

W trakcie swojej wyimaginowanej wizyty w domu Remedios Varo, Auxilio widzi niesamowity krajobraz, rodzaj przepaści. Ta przepaść pojawia się ponownie w wizji na końcu książki: armia dzieci maszeruje w jej kierunku, śpiewając.

Dzieci są idealistycznymi młodymi Latynosami, którzy osiągnęli dojrzałość w latach 70-tych, a ostatnie słowa powieści brzmią: "I ta piosenka jest naszym amuletem. "