Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje podkreślają mieszankę podziwu dla stylu narracji Starnone'a i tematów miłości, pamięci i złożoności interpersonalnej, wraz z krytyką dotyczącą kwestii strukturalnych i braku jasności co do kluczowych tajemnic w fabule. Tłumaczenie autorstwa Lahiri jest chwalone, ale niektórzy czytelnicy uznali elementy za nużące lub nieangażujące.
Zalety:⬤ Skomplikowana struktura narracji Starnone'a
⬤ głębia i niuanse w rozwoju postaci
⬤ eksploracja płynnych tematów w związkach
⬤ doskonałe tłumaczenie Jhumpy Lahiri
⬤ niektórzy czytelnicy uważają to za wciągające i wnikliwe.
Wady:⬤ Brak jasności co do kluczowych tajemnic
⬤ niespójności strukturalne i tematyczne
⬤ liczne literówki w wydaniu angielskim
⬤ niektórym postaciom brakuje silnych indywidualnych głosów
⬤ kilku czytelników uznało ją za nużącą lub nieciekawą.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Trust
Zawartość książki:
Po międzynarodowym sukcesie Więzi i nominowanej do National Book Award Sztuczce, Domenico Starnone daje czytelnikom kolejny przejmujący portret ludzkich relacji i ludzkiej głupoty.
Romans Pietro i Teresy jest burzliwy i namiętny. Po kolejnej okropnej kłótni Teresa wpada na pomysł: powinni powiedzieć sobie nawzajem coś, czego nigdy nie powiedzieli innej osobie, coś, czego wstydzą się powiedzieć komukolwiek. Wysłuchają wyznań drugiej osoby bez osądzania i z miłością w sercu. Teresa uważa, że w ten sposób pozostaną zjednoczeni na zawsze, bardziej intymnie niż kiedykolwiek.
Kilka dni po podzieleniu się swoimi wstydliwymi sekretami, zrywają ze sobą. Niedługo potem Pietro spotyka Nadię, zakochuje się i oświadcza. Ale cień sekretu, który wyznał Teresie, prześladuje go, a sama Teresa pojawia się okresowo, stojąc na rozdrożu, jak się wydaje, każdego ważnego momentu w jego życiu. A może to on jej szuka?
Starnone jest mistrzem opowiadania historii i powieściopisarzem najwyższej klasy, a jego spojrzenie jest niezachwianie skierowane na linie uskoku w naszych publicznych osobowościach i złożoności naszych prywatnych jaźni. Zaufanie pyta, jak bardzo jesteśmy skłonni się ugiąć, aby pokazać światu naszą najlepszą stronę, wiedząc doskonale, że kiedy jesteśmy najbardziej bezbronni, jesteśmy również najbardziej niebezpieczni.
