Oryginalny tytuł:
Beyond the Black Curtain
Zawartość książki:
Po złamaniu przysięgi w przypływie zakazanej namiętności, ofiarna panna młoda (Shekalane) i jej przerażająca eskorta (przewoźnik Dravidian) znajdują się sami i uciekają w podziemnym świecie rzeki Ursathrax.
Z książki:
Pozwolenie nie zostałoby udzielone, a on o nie nie poprosił; zamiast tego, po spotkaniu z prefektem, udał się prosto do aresztu i zlokalizował celę Shekalane. Było to łatwe, ponieważ była to jedyna cela ze światłem pod drzwiami. Rzeczywiście, była to jedyna cela w całym bloku, która była zajęta.
"Shekalane - szepnął, przykucając i palcem otworzył klapę z posiłkiem. "To drawidyjski.
W końcu powiedziała, brzmiąc na zdystansowaną i całkowicie zdezorientowaną: "Nie widzę cię. Otwarcie klapy wyzwala światło: to rani moje oczy i pali skórę mojej twarzy. A jednak jest zimno - mam na myśli celę. Tak zimno."
Wycofał palec, pozwalając klapie się zamknąć, i wydawało mu się, że słyszy szczękanie jej zębów. Wielkie koło łopatkowe dragera obracało się.
"Dlaczego przyszedłeś do mnie, Dravidianinie z promów? ".
"Za chwilę zostaniesz przesłuchany przez samego prefekta, Asmodeusa. Podczas tego przesłuchania zostaniesz zapytany o twój udział w Valdusie i jego rewolucji. Odpowiedz mu zgodnie z prawdą - nazwiska, daty, informacje taktyczne - zapewnił mnie osobiście, że zostaniesz oszczędzony, jeśli to zrobisz. Zrozumiano? ".
Nastąpiła cisza. "Oszczędzony. To ciekawy dobór słów. Ufam, że chcesz przez to powiedzieć, że nie zostanę ukarana ani zabita... ale że nadal będę oddana w niewolę seksualną".
"Shekalane...".
"Miałem dużo czasu do namysłu, Dravidian. To leży w naszej naturze, my kobiety, że w obliczu zamkniętych drzwi otwierają się kolejne... w naszych umysłach. I zdecydowałam, że Valdus ma rację: Loteria musi się skończyć". Przerwała, gdy wielki statek zadudnił wokół nich. "I zdecydowałam coś jeszcze, a mianowicie, że jego metody są uzasadnione. Czymże bowiem jest śmierć - fizyczna śmierć, mam na myśli - w porównaniu z uwięzieniem i uduszeniem duszy? Ta pierwsza przynajmniej zapewnia ucieczkę; ale ta druga.... Nie, Dravidian, nie będę współpracować. Nawet jeśli będę torturowany na śmierć".
"Nie mówisz poważnie, Shekalane".
"Co ty wiesz o tym, co mam na myśli, a czego nie? Ty, który pomyliłeś udaną sztuczkę z wyrazem miłości do Valdusa? Ty, który z kolei wykorzystałeś to, by wycofać się do dawnego siebie i odwrócić się od wszystkiego, czego się nauczyliśmy i czego doświadczyliśmy? Nie, mówię ci wprost, że się nie poddam, a ty - twój zakon - będziesz zmuszony mnie zniszczyć. A teraz proszę, odejdź. Bo choć cię kocham, nie mogę znieść tego, co zrobiłeś".
W końcu Dravidian opuścił głowę. "Ja też nie mogę znieść tego, co zrobiłeś, Shekalane. Pomagając Valdusowi, choćby tylko przynosząc mu pocieszenie, odwróciłaś się plecami do wszystkich jego zbrodni i ofiar. I nadal będziesz mu pomagać". Wstał i zawiesił maskę na pasku, przygotowując się do jej założenia. "Wygląda na to, że w końcu znaleźliśmy się w impasie. Niezależnie od naszych losów..." Dotknął aksamitnej podszewki maski. "Wiedz, że ty też jesteś kochana.
Następnie obrócił się, by odejść i obracając się, stanął twarzą w twarz z brownie w masce goblina w kolorze łajna i trzymającym tacę - który szybko odwrócił wzrok i równie szybko spojrzał za siebie, jakby rozpoznając go jako kogoś osobiście dla niego ważnego. Dravidian wpatrywał się w niego przez może dwa oddechy, zaskoczony bezpośredniością jego spojrzenia i wyczuwając też coś - cóż, nie potrafił tego zdefiniować - szybko przyłożył maskę do twarzy i wcisnął opuszkę na skroni, uszczelniając ją z sykiem.
