Under the Red White and Blue: Patriotyzm, rozczarowanie i uparty mit Wielkiego Gatsby'ego

Opinie czytelników

Książka „Under the Red, White and Blue” autorstwa Greila Marcusa przedstawia interesujące spojrzenie na amerykańską kulturę przez pryzmat „Wielkiego Gatsby'ego”, ale jest krytykowana za nadmierne skupienie się na filmie Baza Luhrmanna i zawiły styl pisania. Wielu czytelników uznało ją za rozczarowującą, pozbawioną głębi i jasności.

Książka oferuje interesujące informacje i wgląd w amerykański materiał kulturowy w różnych mediach i okresach. Omawia Gatz, siedmiogodzinną sztukę opartą na „Wielkim Gatsbym”, która jest znakomita i zasługuje na uwagę.

Autor poświęca zbyt wiele czasu na promowanie filmowej wersji „Wielkiego Gatsby'ego”, sugerując, że jest ona lepsza od powieści Fitzgeralda, z czym wielu czytelników się nie zgadza. Tekst jest krytykowany za to, że jest zawiły i trudny do naśladowania, z zawiłą strukturą, której brakuje spójności. Ogólnie rzecz biorąc, bardziej przypomina esej niż obszerną książkę, a wielu czytelników uznało ją za nieoświeconą i pobłażliwą.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Under the Red White and Blue: Patriotism, Disenchantment and the Stubborn Myth of the Great Gatsby

Zawartość książki:

Głębokie spojrzenie na to, jak wizja amerykańskiego snu F. Scotta Fitzgeralda była rozumiana, przedstawiana, zniekształcana, nadużywana i utrzymywana przy życiu.

"Wnikliwe, wymagające i dalekosiężne" spojrzenie ("Kirkus Reviews", z gwiazdką) na to, jak wizja amerykańskiego snu F. Scotta Fitzgeralda była rozumiana, przedstawiana, zniekształcana, nadużywana i utrzymywana przy życiu.

"Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, musimy długo i intensywnie myśleć o naszych zbiorowych narodowych fantazjach. Nikt nie nadaje się do tego zadania lepiej niż Greil Marcus" - David Treuer, autor książki "The Heartbeat of Wounded Knee".

Znany krytyk Greil Marcus bierze na warsztat fascynujące dziedzictwo Wielkiego Gatsby'ego F. Scotta Fitzgeralda. Opowieść Fitzgeralda, będąca fascynującą przypowieścią (lub tanią metaforą) o amerykańskim śnie jako kuszącym palcu w kierunku oszustwa, swego rodzaju wirusie infekującym artystów wszelkiego rodzaju na przestrzeni prawie wieku, stała się kluczem do amerykańskiej kultury i samego amerykańskiego życia.

Marcus śledzi historię "Wielkiego Gatsby'ego" od 1925 roku aż po sposób, w jaki wplótł się on w dzieła pisarzy takich jak Philip Roth i Raymond Chandler; znalazł echa w twórczości wykonawców od Jelly Roll Morton po Lanę Del Rey; i kontynuował przepisywanie zarówno własnej historii, jak i historii całego kraju w rękach dramaturgów i filmowców od lat dwudziestych XX wieku po Gatz Johna Collinsa z 2006 roku i krytycznie krytykowaną (tutaj świętowaną) wersję filmową Baza Luhrmanna z 2013 roku - jak dotąd czwartą.