Śmierć przychodzi po arcybiskupa

Opinie czytelników

Death Comes for the Archbishop autorstwa Willa Cather to powieść historyczna, która zagłębia się w życie dwóch francuskich księży katolickich na XIX-wiecznym amerykańskim południowym zachodzie, głównie w Nowym Meksyku. Przedstawia ich zmagania, oddanie wierze i interakcje z różnymi kulturami, zapewniając bogaty obraz historii regionu. Narracja ma charakter epizodyczny, skupiając się na rozwoju postaci i pięknie krajobrazu, jednocześnie zgłębiając tematy wiary, przyjaźni i konfliktów kulturowych.

⬤ Znakomita proza i żywe opisy krajobrazu Nowego Meksyku.
⬤ Silny rozwój postaci, pozwalający czytelnikom głęboko zżyć się z bohaterami.
⬤ Wzruszający portret zaangażowania i zmagań misjonarzy.
⬤ Dostarcza cennego kontekstu historycznego dotyczącego kultury i dynamiki amerykańskiego południowego zachodu.
⬤ Przemawia do czytelników z różnych środowisk, w tym tych zainteresowanych historią, religią i studiami nad postaciami.

⬤ Brak konwencjonalnej fabuły może zniechęcić niektórych czytelników.
⬤ Niektóre wydania krytykowane za niską jakość druku i błędy edytorskie.
⬤ Tytuł może zmylić czytelników, którzy spodziewają się zagadki morderstwa, która nie jest głównym tematem narracji.
⬤ Epizodyczna struktura może wydawać się niektórym chaotyczna, bez jednolitej fabuły.

(na podstawie 501 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Death Comes for the Archbishop

Zawartość książki:

Pewnego popołudnia jesienią 1851 roku samotny jeździec, za którym podążał juczny koń, przedzierał się przez jałowy obszar gdzieś w środkowym Nowym Meksyku. Zgubił drogę i próbował wrócić na szlak, mając za przewodników jedynie swój kompas i zmysł orientacji.

Trudność polegała na tym, że kraj, w którym się znalazł, był tak pozbawiony cech - a raczej, że był pełen cech, wszystkie dokładnie takie same. Jak okiem sięgnąć, z każdej strony krajobraz składał się z monotonnych czerwonych piaskowych wzgórz, niewiele większych od stogów siana i bardzo podobnych do nich kształtem. Nie można było uwierzyć, że na obszarze mil kwadratowych, które człowiek jest w stanie ogarnąć wzrokiem, może być tyle jednolitych czerwonych wzgórz.

Jechał wśród nich od wczesnego ranka, a wygląd kraju nie zmienił się bardziej, niż gdyby stał w miejscu. Musiał przejechać trzydzieści mil tych stożkowatych czerwonych wzgórz, wijąc się wąskimi szczelinami między nimi, i zaczął myśleć, że nigdy nie zobaczy niczego innego.

Były do siebie tak podobne, że wydawało mu się, że błądzi w jakimś geometrycznym koszmarze. Były to spłaszczone stożki, bardziej w kształcie meksykańskich pieców niż stogów siana - tak, dokładnie w kształcie meksykańskich pieców, czerwone jak ceglany pył i pozbawione roślinności z wyjątkiem małych jałowców. Jałowce też miały kształt meksykańskich pieców.

Każde stożkowate wzgórze było usiane mniejszymi szyszkami jałowca, jednolicie żółtawozielonymi, tak jak wzgórza były jednolicie czerwone. Wzgórza wyrastały z ziemi tak gęsto, że zdawały się na siebie napierać, odpychać się łokciami, przewracać.