Śmierć przychodzi po arcybiskupa

Opinie czytelników

Ogólnie rzecz biorąc, „Śmierć nadchodzi po arcybiskupa” Willa Cather jest chwalona za piękne i sugestywne pisarstwo, bogate opisy Nowego Meksyku oraz głęboką eksplorację wiary i natury. Struktura powieści, charakteryzująca się krótkimi opowiadaniami i spokojnym, refleksyjnym tempem, rezonuje z wieloma czytelnikami. Niektórzy jednak uważają ją za słabą pod względem fabuły i rozwoju postaci, a krytyka dotycząca skupienia się na katolickich księżach może zrazić osoby niezaznajomione z tematem.

⬤ Piękne, przemyślane pisarstwo i żywe opisy krajobrazu Nowego Meksyku.
⬤ Może być czytana jako pojedyncza historia lub jako spójna całość.
⬤ Wciągająca eksploracja wiary, człowieczeństwa i duchowości.
⬤ Książka przedstawia bogaty kontekst historyczny i kulturowy, dzięki czemu jest cenna dla czytelników zainteresowanych amerykańskim południowym zachodem.
⬤ Zapewnia złożony obraz postaci i ich interakcji z naturą i społeczeństwem.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że historia nie ma silnej fabuły i rozwoju postaci, co skutkuje powolnym tempem.
⬤ Skupienie się na katolickich tematach i życiu księży może nie odpowiadać wszystkim odbiorcom.
⬤ Kilka wydań zawiera błędy drukarskie, które wpływają na wrażenia z lektury.
⬤ Krytycy wspominają o neokolonialistycznej perspektywie, która może sprowokować dyskusje na temat reprezentacji i kontekstu historycznego.

(na podstawie 172 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Death Comes for the Archbishop

Zawartość książki:

Od jednego z najbardziej cenionych powieściopisarzy XX wieku - "prawdziwie niezwykła książka" ("The New York Times"), epicka - niemal mityczna - opowieść o pojedynczym ludzkim życiu przeżywanym po prostu w ciszy południowo-zachodniej pustyni.

W 1851 roku ojciec Jean Marie Latour przyjeżdża jako wikariusz apostolski do Nowego Meksyku. Zastaje rozległe terytorium czerwonych wzgórz i krętych arroyos, amerykańskie w świetle prawa, ale meksykańskie i indiańskie w zwyczajach i wierzeniach.

Przez prawie czterdzieści kolejnych lat Latour szerzy swoją wiarę w jedyny znany mu sposób - delikatnie, cały czas zmagając się z bezlitosnym krajobrazem, opuszczonymi, a czasem otwarcie zbuntowanymi księżmi i własną samotnością. Z tych wydarzeń Cather daje nam niezatartą wizję życia rozwijającego się w miejscu, w którym sam czas wydaje się zawieszony.