Schyłek średniowiecza: Studium form życia, myśli i sztuki we Francji i Holandii w XIV i XV wieku

Opinie czytelników

W recenzjach podkreślono, że „Schyłek średniowiecza” Huizingi jest przełomową i wnikliwą pracą na temat historii średniowiecza, docenianą za jej głębię i złożoność. Zauważono jednak, że książka może nie być odpowiednia dla zwykłych czytelników ze względu na jej gęsty styl i poleganie na szczegółowej wiedzy o epoce.

Czytelnicy chwalą książkę za bogatą analizę, prowokujący do myślenia wgląd w średniowieczną kulturę i znaczący wkład w historiografię. Jest uważana za klasykę, która zapewnia unikalne spojrzenie na przejście od średniowiecza do renesansu. Pisarstwo jest cenione za jasność i głębię, co czyni go obowiązkową lekturą dla poważnych naukowców i entuzjastów historii.

Książka jest często opisywana jako trudna i gęsta, potencjalnie przytłaczająca dla zwykłych czytelników lub osób niezaznajomionych z historią średniowiecza. Niektórzy recenzenci zauważają, że może ona wydawać się powtarzalna, a argumenty Huizingi mogą wydawać się ograniczone lub nadmiernie zależne od niektórych źródeł. Ponadto styl książki może wymagać czasu, aby się do niego przyzwyczaić, a treść mogłaby zyskać więcej kontekstu dla czytelników mniej zorientowanych w temacie.

(na podstawie 30 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Waning of the Middle Ages: A Study of the Forms of Life, Thought, and Art in France and the Netherlands in the XIVth and XVth Centuries

Zawartość książki:

2016 Reprint wydania z 1924 roku. Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do optycznego rozpoznawania.

Huizinga miał estetyczne podejście do historii, w którym sztuka i spektakl odgrywały ważną rolę. Jest to jego najsłynniejsze dzieło, w którym dokonał reinterpretacji późnego średniowiecza jako okresu pesymizmu i dekadencji, a nie odrodzenia.

„Schyłek średniowiecza” to jego arcydzieło, studium form życia XV-wiecznej Francji i Burgundii, oparte na krytycznej lekturze źródeł estetycznych i filologicznych, zwykle pomijanych przez historyków. Huizinga próbował zrobić dla późnośredniowiecznej Północy to, co jego uznany mistrz, Jacob Burckhardt, zrobił dla włoskiego renesansu.