Radość: 100 wierszy

Opinie czytelników

Antologia „Radość: 100 wierszy” pod redakcją Christiana Wimana zbiera pochlebne recenzje za piękny i różnorodny wybór poezji, która zgłębia temat radości w głęboki i przystępny sposób. Recenzenci doceniają przemyślane wprowadzenie, jakość i różnorodność wierszy oraz możliwość głębokiej refleksji nad naturą radości. Niektórzy krytycy uważają jednak, że treść jest zbyt złożona, nie w pełni zgodna z tym, czego oczekiwali na podstawie tytułu. Istnieją mieszane uczucia co do jej dostępności dla ogółu czytelników i adekwatności grupy docelowej antologii.

⬤ Zróżnicowany i piękny wybór wierszy
⬤ przemyślane i inspirujące wprowadzenie
⬤ przystępne, ale głębokie pisanie
⬤ doskonała jakość
⬤ zapewnia głęboką refleksję nad radością
⬤ nadaje się do codziennego czytania
⬤ ma osobisty i uniwersalny urok.

⬤ Niektóre wiersze uważane są za trudne do pominięcia
⬤ mogą nie spełniać oczekiwań szerokiej publiczności
⬤ postrzegane jako bardziej odpowiednie dla zagorzałych entuzjastów poezji
⬤ niektórzy uznali je za mniej inspirujące lub przystępne niż oczekiwano.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Joy: 100 Poems

Zawartość książki:

Sto najbardziej sugestywnych współczesnych wierszy o radości, wybranych przez wielokrotnie nagradzanego współczesnego poetę.

Christian Wiman, poeta znany ze swoich medytacji nad śmiertelnością, od dawna fascynował się radością i jej względną nieobecnością we współczesnej literaturze. Dlaczego radość jest tak odporna na język? W jaki sposób stała się tak podejrzana w naszych czasach? Manipulowana przez reklamodawców, przywódców religijnych i polityków, radość może wydawać się niepokojąca, a nawet obraźliwa. Jak mówić o radości pośród tak wszechobecnej niesprawiedliwości i cierpienia na świecie?

W tej odkrywczej antologii Wiman zabiera czytelników w głęboką i zaskakującą podróż przez niektóre z najbardziej niezbadanych terenów współczesnego życia. Zamiast definiować radość dla czytelników, chce, aby jej doświadczyli. Od Emily Dickinson po Mahmouda Darwisha i od Sylvii Plath po Wendella Berry'ego, gromadzi różnorodne i prowokujące prace jako rodzaj kontry dla starej, modernistycznej maksymy „światło pisze na biało” - bez agonii nie ma sztuki. Jego bogaty wybór budzi nas do istotnej roli, jaką radość odgrywa w ludzkim życiu.