Ptolemeusze, powstanie dynastii: Egipt Ptolemejski 330-246 p.n.e.

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową analizę dynastii Ptolemeuszy, w szczególności panowania dwóch pierwszych Ptolemeuszy. Podczas gdy wielu czytelników uznało ją za wciągającą i pouczającą, inni zauważyli problemy z jasnością i dokładnością.

Wielu czytelników doceniło głębię informacji, dokładną analizę i wciągający styl pisania. Została ona opisana jako doskonałe wprowadzenie do ostatniej dynastii Egiptu i wypadła korzystnie w porównaniu z poprzednimi pracami autora na temat Seleukidów.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za ciężką i nieprzyjazną dla użytkownika, wskazując na istotne błędy rzeczowe i niespójności w odniesieniach. Skrytykowano brak kompleksowego przewodnika po nazwach, datach i miejscach, a książka została uznana za wymagającą lepszego wkładu redakcyjnego.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Ptolemies, Rise of a Dynasty: Ptolemaic Egypt 330-246 BC

Zawartość książki:

W tym pierwszym tomie swojej trylogii o Ptolemeuszach John Grainger wyjaśnia, w jaki sposób Ptolemeusz I ustanowił władzę dynastii w Egipcie po śmierci Aleksandra Wielkiego. Egipt był niezależny przez większość IV wieku p.n.e., ale został ponownie podbity przez Imperium Perskie w 340 roku. Jest to istotne tło dla historii ptolemejskiej, ponieważ oznaczało to, że Aleksander został powitany jako wyzwoliciel, a po tyranii Kleomenesa również Ptolemeusz. Była to zasadnicza podstawa władzy Ptolemeusza. Pogodził Egipcjan, ale wzmocnił swoją siłę militarną greckimi osadnikami, głównie emerytowanymi lub dostępnymi żołnierzami. Zbudował miasto Aleksandria, ale zgodnie z własnymi wymaganiami, a nie tymi zaplanowanymi przez Aleksandra.

Imperium poza Egiptem zostało przejęte, być może w celach obronnych, być może z czystej chciwości. Ptolemeusz przejął Cyrenajkę (z trudem), Cypr i Syrię/Palestynę. Trzeba było ich bronić przed rywalami, stąd rozwój floty i wojny syryjskie.

Sukcesja była starannie zarządzana, ale nie była bezpośrednio dziedziczna (Ptolemeusz II nie był najstarszym synem), a nowy król był zupełnie inny. Toczył powtarzające się wojny w Syrii i na Morzu Egejskim, zbudował swoją flotę do największej w starożytnym świecie i rozszerzył swoje imperium na ziemie Morza Czerwonego, Sudanu i Etiopii. Aby sfinansować wszystkie te działania, bezlitośnie opodatkował Egipcjan. Jednak niewiele z jego wojen zakończyło się sukcesem, a on sam przysporzył kłopotów swoim następcom.