Dwa wątki tej książki to bojowość (obywatelska, polityczna, społeczna) i miłość (ukochany, ludzie).
Istnieją wątki, które przeplatają się ze sobą, ale bardziej intrygujące momenty są przeplatane, a ta tkanina miłości i aktywizmu jest największą zaletą książki. Jednym z ich największych poetyckich osiągnięć jest opisywanie ruin, teraźniejszości i przyszłości całej ludzkości - od Partenonu po Wieżę Eiffla, poprzez kontrast postulatów: „A jednak wznieśliśmy pomniki / Wiecznie zielone: / dwa spojrzenia, które się krzyżują, na przykład / moja miłość do ciebie, na przykład, która poprzedza mnie / tysiące tysięcy lat / i przetrwam do ostatniego z / mężczyzn kontemplujących / ostatni zachód słońca”.
Nie jest to czysto bojowy wiersz, ale wiersz miłosny lub wiersz ostateczny.
