Persofilia: Perska kultura na globalnej scenie

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, niektórzy czytelnicy doceniają jej unikalną perspektywę i płynne pisanie, podczas gdy inni krytykują jej filozoficzne twierdzenia i ogólną jakość pisania.

Pisanie płynie szybko i płynnie, z przemyślanymi analizami, które zapewniają historyczne badanie z niezachodniego punktu widzenia.

Książce brakuje filozoficznej głębi, jest słabo napisana i zorganizowana, a także krytykowana za historyczne zniekształcenia i brak nowych pomysłów.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Persophilia: Persian Culture on the Global Scene

Zawartość książki:

Począwszy od okresu biblijnego i starożytności klasycznej, aż po powstanie renesansu i oświecenia, aspekty kultury perskiej były integralną częścią historii Europy. Zróżnicowana konstelacja europejskich artystów, poetów i myślicieli szukała inspiracji w Persji, znajdując tam bogaty kulturowy kontrapunkt i ramy odniesienia. Zainteresowanie wszystkim, co perskie, nie było przelotną fantazją, ale trwałą fascynacją, która ukształtowała nie tylko zachodnie poglądy, ale także samoocenę Irańczyków aż do dnia dzisiejszego. Persophilia mapuje zmieniającą się geografię powiązań między Persją a Zachodem na przestrzeni wieków i pokazuje, że ruch idei o Persji i Persach nie odbywał się jednokierunkowo.

Jak reagowali Irańczycy, gdy widzieli siebie odbitych w zachodnich lustrach? Rozszerzając teorię sfery publicznej Jrgena Habermasa i przezwyciężając ograniczenia Edwarda Saida, Hamid Dabashi odpowiada na to krytyczne pytanie, śledząc kształtowanie się obywatelskiej przestrzeni dyskursywnej w Iranie, postrzegając ją jako doskonały przykład nowoczesnego państwa narodowego wyłaniającego się ze starożytnej cywilizacji w kontekście europejskiego kolonializmu. Współczesna irańska sfera publiczna, argumentuje Dabashi, nie może być rozumiana w oderwaniu od tej dynamicznej interakcji.

Persophilia bierze pod lupę dzieła tak różnorodne, jak Cyropaedia Ksenofonta i Tak mówił Zaratustra Nietzschego, Kserkses Haendla i Turandot Pucciniego oraz fascynacja sztuką perską Gauguina i Matisse'a. Rezultatem jest prowokacyjna lektura historii świata, która demontuje normatywną historiografię i zmienia nasze rozumienie narodów postkolonialnych.