Ostatnia impreza

Opinie czytelników

Książka oferuje kompleksową i wciągającą historię ery Britpopu, badając jej kontekst kulturowy i polityczny, i jest dobrze przyjęta przez fanów brytyjskiej muzyki rockowej lat 90. Jednak niektórzy czytelnicy uważają ją za zbyt anegdotyczną i twierdzą, że brakuje jej przełomowych spostrzeżeń, z mieszaną reprezentacją politycznych powiązań ze sceną muzyczną.

⬤ Dobrze napisana i wciągająca
⬤ dokładnie opisuje erę Britpopu
⬤ pomaga czytelnikom docenić różne brytyjskie zespoły
⬤ nostalgiczna dla fanów rocka lat 90
⬤ wnikliwa ocena muzyki i kultury
⬤ zawiera wywiady i prywatne zdjęcia
⬤ łączy historię muzyki z aspektami społeczno-politycznymi.

⬤ Treść może być zbyt anegdotyczna i brakuje jej oryginalności dla zapalonych czytelników
⬤ dostrzegalne uprzedzenia wobec niektórych zespołów
⬤ rozmiar tekstu może być trudny do odczytania dla niektórych
⬤ niektóre powiązania między Britpopem a polityką wydają się słabe
⬤ może nie dostarczać nowych informacji dla oddanych fanów.

(na podstawie 21 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Last Party

Zawartość książki:

Począwszy od 1994 roku i kończąc w pierwszych miesiącach 1998 roku, Wielka Brytania przeszła przez moment kulturowy tak odrębny i tak celebrowany, jak żaden inny od czasów wojny.

Oparty na muzyce rockowej, celebrytach, boomie gospodarczym i ulotnym optymizmie politycznym - to była "Cool Britannia". Płyty sprzedawały się w milionach egzemplarzy, pojawiła się nowa elita celebrytów, a Partia Pracy Tony'ego Blaira w końcu powróciła do rządu.

Opierając się na wywiadach ze wszystkimi głównymi zespołami - w tym Oasis, Blur, Elastica i Suede - od dziennikarzy muzycznych, szefów wytwórni płytowych i osób bliskich rządowi, The Last Party przedstawia wzrost i upadek ruchu Britpop. John Harris był tam; i w tej nowej, porywającej książce argumentuje, że szczytowy punkt wpływu brytyjskiej muzyki na kulturę sygnalizował również jej faktyczny upadek - jeśli gwiazdy rocka były teraz przyjaciółmi rządu, to jak mogły nadal mieć znaczenie?