Opus Dei: Archeologia obowiązku

Opinie czytelników

Książka „Opus Dei” autorstwa Giorgio Agambena bada ewolucję pojęcia obowiązku od jego początków we wczesnym Kościele do współczesnej etyki, ostatecznie koncentrując się na cyrkularnej relacji między byciem i działaniem księdza. Agamben krytykuje zawłaszczenie obowiązku przez Kanta, przedstawiając złożoną i filozoficzną analizę, która może stanowić wyzwanie dla czytelników bez doświadczenia w jego pracy.

Książka jest uznawana za głębokie filozoficzne spostrzeżenia i dogłębną eksplorację historycznego kontekstu etyki, w szczególności tego, jak Kościół wpłynął na współczesne idee obowiązku. Jest opisywana jako znacząca i wymagająca książka, skutecznie rozszerzająca wcześniejsze idee Agambena o bogate ramy intelektualne.

Złożona i czasami dezorientująca struktura książki, wraz z jej ciężką filozoficzną treścią, może sprawić, że będzie ona trudna dla czytelników bez wcześniejszej znajomości innych prac Agambena. Niektórzy mogą uznać odniesienia i głębię analizy za przytłaczające.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Opus Dei: An Archaeology of Duty

Zawartość książki:

W tej kontynuacji "Królestwa i chwały" oraz "Najwyższego ubóstwa" Agamben bada korzenie naszej moralnej koncepcji obowiązku w teorii i praktyce chrześcijańskiej liturgii. Począwszy od Nowego Testamentu, aż po późną scholastykę i współczesne encykliki papieskie, Agamben śledzi próby Kościoła powtórzenia niepowtarzalnej ofiary Chrystusa.

Kluczowa jest tutaj paradoksalna postać kapłana, który staje się coraz bardziej czystym narzędziem Bożej mocy, tak że jego własne motywy i charakter są całkowicie obojętne, o ile wypełnia on swoje kapłańskie obowiązki. W nowoczesności, argumentuje Agamben, chrześcijański ksiądz stał się wzorcowym podmiotem etycznym. Widzimy to przede wszystkim w etyce kantowskiej.

Kontrastując chrześcijańską i nowoczesną ontologię obowiązku z klasyczną ontologią bytu, Agamben twierdzi, że zachodnia filozofia rozwinęła się w napięciu między nimi. Ta najnowsza odsłona badań nad zachodnimi strukturami politycznymi rozpoczętych w Homo Sacer jest wkładem w badania nad liturgią, rozszerzeniem genealogii moralności Nietzschego i przeróbką historii bycia Heideggera.