Obrona Ardora

Opinie czytelników

Zbiór esejów Adama Zagajewskiego chwalony jest za elokwencję, głębię i wnikliwy komentarz do poezji i polskiej kultury. Jego pisarstwo charakteryzuje się mieszanką filozofii, historii i osobistej refleksji, dzięki czemu jest przystępne i wciągające. Wielu recenzentów podkreśla emocjonalny i intelektualny wpływ esejów, szczególnie doceniając sposób, w jaki Zagajewski zaprasza czytelników do swojego światopoglądu.

⬤ Głęboko poruszające i dobrze napisane eseje
⬤ angażujący komentarz do polskich poetów i kultury
⬤ łączy filozofię, historię i poezję w przystępny sposób
⬤ wnikliwy i pouczający
⬤ polecany dla osób zainteresowanych współczesną poezją i krytyką kulturową.

Niektóre eseje nie osiągają tego samego poziomu doskonałości, co esej tytułowy; mogą odnosić się do tematów lub osób nieznanych niektórym czytelnikom, co może być wadą dla osób niezbyt dobrze zorientowanych w polskiej literaturze lub kulturze.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Defense of Ardor

Zawartość książki:

Ardor, inspiracja, dusza, wzniosłość: Takie terminy już dawno wypadły z łask zarówno krytyków, jak i artystów. W swoim nowym zbiorze esejów Adam Zagajewski nie ustaje w wysiłkach, by odzyskać dla sztuki nie tylko te terminy, ale i zaklęty w nich duchowy wymiar współczesnej ludzkiej egzystencji.

Wnosząc powagę i wdzięk do swoich medytacji na temat sztuki, społeczeństwa i historii, Zagajewski nosi swoją erudycję lekko, z rozbrajającą mieszanką skromności i humoru. Jego tematyka rozciąga się od autobiografii (jego pierwsza wizyta w postsowieckim Lwowie po wygnaniu w dzieciństwie; jego nielegalne lektury Nietzschego w komunistycznej Polsce); do rozważań na temat przyjaciół artystów dawnych i obecnych (Zbigniew Herbert, Czesław Miłosz); do intelektualnych i psychologicznych portretów miast, które znał, na wschodzie i zachodzie; do olśniewającego miniaturowego szkicu powojennej polskiej poezji.

Zagajewski przedstawia miejsce sztuki w epoce nowoczesnej, które odróżnia jego samozwańczą liberalną wizję od prawicowego radykalizmu takich modernistycznych prekursorów jak Eliot czy Yeats. Ta sama mieszanka żarliwości i współczucia, która charakteryzuje charakterystyczny wkład Zagajewskiego w nowoczesną poezję, przewija się przez cały ten elokwentny, wciągający zbiór.