Myślenie poetów: Pope, Whitman, Dickinson, Yeats

Opinie czytelników

Książka zawiera eseje Helen Vendler na temat czterech wielkich poetów: Yeatsowi, Whitmanowi, Pope'owi i Dickinson. Recenzenci podkreślają jej wyjątkowe spostrzeżenia i głębię analizy, szczególnie w przypadku Yeatsa i Dickinsona, jednocześnie zwracając uwagę na rygorystyczny charakter książki. Niektórzy krytycy uważają jednak, że najnowszym pracom Vendler brakuje pasji i intelektualnej ostrości, jakiej się od niej oczekuje.

⬤ Znakomita analiza poezji, zwłaszcza Yeatsa i Dickinson.
⬤ Angażujący styl pisania, który czyni poezję przystępną.
⬤ Oferuje rygorystyczne badanie technik poetyckich bez nadmiernego upraszczania.
⬤ Popiera argumenty dowodami, prezentując ekspertyzę Vendlera.
⬤ Dostarcza wnikliwych komentarzy, które łączą myśli poetów z szerszymi koncepcjami poetyckiego myślenia.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że w ostatnich pracach Vendler brakuje pasji i przenikliwości jej wcześniejszych tekstów.
⬤ Książka może stanowić wyzwanie dla osób nieprzygotowanych do głębokiej analizy literackiej.
⬤ Sporadyczne uogólnienia, które mogą umniejszać specyficzność analizy.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Poets Thinking: Pope, Whitman, Dickinson, Yeats

Zawartość książki:

Poezja często uważana jest za gatunek irracjonalny, bardziej ekspresyjny niż logiczny, bardziej medytacyjny niż spójny. A jednak, w każdym z czterech bardzo różnych poetów, których tu rozważa, Helen Vendler ujawnia styl myślenia w działaniu; chociaż mogą preferować różne środki, argumentuje, wszyscy poeci o jakiejkolwiek wartości są myślicielami.

Czterej poeci omówieni w tym tomie - Alexander Pope, Walt Whitman, Emily Dickinson i William Butler Yeats - pochodzą z trzech stuleci i trzech narodów, a ich style myślenia są charakterystycznie idiosynkratyczne. Vendler pokazuje nam Pope'a występującego jako satyryczny miniaturysta, przerabiającego w wierszu formę eseju, Whitmana piszącego jako poeta powtarzalnego nalegania, dla którego myślenie musi być poprzedzone ponownym przemyśleniem, Dickinson eksperymentującą z fabułą, aby scharakteryzować rozwój życia, oraz Yeatsa myślącego obrazami, używającego montażu zamiast argumentacji.

Z typową dla siebie klarownością i duchem, Vendler śledzi wiersze tych poetów, aby znaleźć dowody myśli w liryce, ciche środki stylistyczne reprezentujące zmiany umysłu, skondensowaną moc poetyckiego myślenia. Jej praca sprzeciwia się redukowaniu poezji do jej (często utartych) tematów i zamiast tego pokazuje, że w godnej podziwu poezji zawsze istnieje żmudny proces myślenia, widoczny w ewoluującym stylu - niezależnie od tego, jak stary jest temat - który jest potężny i oryginalny.