My Last Duchess (Unabridged): Dramatyczne teksty jednego z najważniejszych wiktoriańskich poetów i dramaturgów, uważanego za mędrca i filozofa-poetę.

Opinie czytelników

Książka bada dzieła Browninga, oferując spostrzeżenia, które rezonują zarówno z uczniami, jak i dorosłymi. Zapewnia wciągające zrozumienie tematów Browninga, w szczególności dotyczących dynamiki płci i oczekiwań społecznych. Wielu czytelników uważa ją za przydatną do celów edukacyjnych.

Książka skutecznie otwiera oczy uczniów na dzieła Browninga, zachowuje strukturę wierszy w formacie ebooka i jest ceniona za wnikliwy komentarz na temat płci i kwestii społecznych.

Podczas gdy niektórzy czytelnicy znajdują wartość w książce, inni zauważają, że praca jest w domenie publicznej i można uzyskać do niej dostęp za darmo w Internecie, co może zmniejszyć postrzeganą potrzebę jej zakupu.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Last Duchess (Unabridged): Dramatic Lyrics from one of the most important Victorian poets and playwrights, regarded as a sage and philosopher-poe

Zawartość książki:

„My Last Duchess” to wiersz, często antologizowany jako przykład monologu dramatycznego. Po raz pierwszy pojawił się w 1842 roku w Browning's Dramatic Lyrics.

Wiersz napisany jest w 28 rymowanych dwuwierszach pentametru jambicznego. Akcja utworu rozgrywa się w czasach późnego włoskiego renesansu. Osoba mówiąca (przypuszczalnie książę Ferrary) daje wysłannikowi rodziny swojej przyszłej nowej żony (przypuszczalnie trzeciej lub czwartej, ponieważ Browning mógł z łatwością napisać „drugą”, ale tego nie zrobił) wycieczkę po dziełach sztuki w swoim domu.

Zaciąga zasłonę, aby odsłonić obraz kobiety, wyjaśniając, że jest to portret jego zmarłej żony, zaprasza gościa, aby usiadł i spojrzał na obraz. Robert Browning (1812 - 1889) był angielskim poetą i dramaturgiem, którego mistrzostwo dramatycznego wiersza, a zwłaszcza monologu dramatycznego, uczyniło go jednym z czołowych wiktoriańskich poetów.

Jego wiersze znane są z ironii, charakterystyki, czarnego humoru, komentarzy społecznych, scenerii historycznych oraz wymagającego słownictwa i składni. Mówcami w jego wierszach są często muzycy lub malarze, których praca funkcjonuje jako metafora poezji.