Morze Południowochińskie 1945: Zuchwały rajd lotniskowca Task Force 38 na Formozę, Luzon i Indochiny

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają szczegółową narrację książki na temat kampanii Task Force 38 Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na Morzu Południowochińskim podczas II wojny światowej, oferując dogłębne spojrzenie na konkretny nalot morski. Wiele recenzji wskazuje jednak na znaczące nieścisłości graficzne i błędy, które obniżają ogólną jakość.

⬤ Zapewnia szczegółową i specjalistyczną relację z nalotu Task Force 38.
⬤ Zawiera obszerne opisy ataków powietrznych i wsparcia logistycznego.
⬤ Zawiera dobry wybór zdjęć z epoki, grafik bitewnych i map.
⬤ Polecana dla studentów wojny na Pacyfiku.

⬤ Zawiera liczne błędy w podpisach i reprezentacjach graficznych.
⬤ Powtarzające się nieścisłości dotyczące dat, godzin i szczegółów istotnych wydarzeń.
⬤ Wskazuje na spadek jakości w porównaniu do typowych publikacji Osprey.
⬤ Powtarzająca się narracja, która może negatywnie wpłynąć na wrażenia z lektury.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

South China Sea 1945: Task Force 38's Bold Carrier Rampage in Formosa, Luzon, and Indochina

Zawartość książki:

Historia niezwykłego ataku US Navy na Japończyków na Morzu Południowochińskim w 1945 r., kiedy to po raz pierwszy w historii flota lotniskowców odważyła się zaatakować wody przybrzeżne.

Na początku 1945 roku Japonia wszędzie walczyła w defensywie. W miarę jak alianci zbliżali się do Wysp Macierzystych, rosło ryzyko japońskiego ataku powietrznego i morskiego na lotniskowce US Navy. Siły amerykańskie chciały zająć wyspę Luzon, która stanowiła bazę dla japońskich samolotów z Formozy (Tajwanu) i Indochin, i skąd ataki mogły być łatwo niszczycielskie dla floty inwazyjnej. Wywiad Marynarki Wojennej USA uważał również, że japońskie pancerniki Ise i Hyuga operowały z Zatoki Cam Ranh. Szybki atak lotniskowców przez Morze Południowochińskie był potencjalną odpowiedzią, a dodatkowo uderzyłby w główną autostradę morską dla ładunków z japońskich podbojów w Azji Południowo-Wschodniej.

Task Force 38 spędziła większą część dwóch tygodni na grasowaniu po Morzu Południowochińskim podczas Operacji Gratitude, trwającej miesiąc i polegającej na atakach powietrznych na porty w Indochinach, wybrzeże Chin i Formozę, jednocześnie celując w żeglugę na autostradzie morskiej o dużym natężeniu ruchu. Do czasu opuszczenia Morza Południowochińskiego, zatopiono ponad 300 000 ton wrogiej floty i dziesiątki japońskich okrętów wojennych. Wraz z kolejnymi nalotami na japońskie porty i lotniska na Formozie i wyspach Ryukyu, sukces operacji był bezprecedensowy.

Wykorzystując szczegółowe sceny bitewne, mapy, widoki z lotu ptaka i diagramy nalotów na Luzon, ten intrygujący opis panowania Task Force 38 na Morzu Południowochińskim udowodnił, że lotniskowce mogą zdominować lądową siłę powietrzną słabnących Japończyków. Od wojny koreańskiej, przez Wietnam, po kampanie w Iraku, lotniskowce mogły bezpiecznie żeglować po morzu, wiedząc, że ich samoloty zwyciężą zarówno na morzu, jak i na lądzie.