Mijanie

Opinie czytelników

„Passing” Nelli Larsen to potężne badanie rasy, tożsamości i lojalności, osadzone na tle renesansu Harlemu. Poprzez pryzmat dwóch afroamerykańskich kobiet, Irene i Clare, które radzą sobie ze złożonością „podawania się” za białą, powieść zgłębia tematy przynależności, oczekiwań społecznych i własnej tożsamości. Czytelnicy są zaangażowani w styl pisania i rozwój postaci, pomimo pewnych krytycznych uwag dotyczących nagłego zakończenia książki i czasami gęstej prozy.

⬤ Wciągająca eksploracja złożonych tematów, takich jak rasa, tożsamość i osobiste zmagania bohaterów.
⬤ Bogaty i żywy styl pisania, który wciąga czytelnika w epokę i życie bohaterów.
⬤ Postacie Irene i Clare są dobrze rozwinięte i wywołują silne reakcje emocjonalne.
⬤ Odpowiedni komentarz społeczny, który rezonuje ze współczesnymi kwestiami dotyczącymi rasy i przynależności.
⬤ Narracja zachęca do głębokiej refleksji nad własną tożsamością i normami społecznymi.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że proza i struktura zdań są formalne i wymagające, co utrudnia czytanie.
⬤ Książka ma szybkie tempo, co prowadzi do nagłego zakończenia, które pozostawia niedosyt.
⬤ Pojawiają się krytyki dotyczące niepotrzebnych szczegółowych opisów, które spowalniają narrację.
⬤ Kilku czytelników poczuło się odłączonych od bohaterów lub uznało, że historia nie ma głębi pod względem zaangażowania w fabułę.

(na podstawie 469 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Passing

Zawartość książki:

Powszechnie uważane za najlepsze dzieło Nelli Larsen, Passing zostało po raz pierwszy opublikowane w 1929 roku, ale zyskało wiele ponownej uwagi ze względu na ścisłą analizę dwuznaczności rasowych i seksualnych. Osiągnęła status kanoniczny na wielu amerykańskich uniwersytetach.

Clare Kendry żyje na krawędzi. Jasnoskóra, elegancka i ambitna, jest żoną rasistowskiego białego mężczyzny nieświadomego jej afroamerykańskiego dziedzictwa i zerwała wszelkie więzi ze swoją przeszłością, decydując się „przejść” jako biała kobieta.

Przyjaciółka Clare z dzieciństwa, Irene Redfield, równie jasnoskóra, zdecydowała się pozostać w społeczności Afroamerykanów i jest jednocześnie kuszona i odpychana przez ryzykowną decyzję Clare o zaangażowaniu się w rasową maskaradę dla osobistych i społecznych korzyści. Po częstych wspólnych spotkaniach w Harlemie, zainteresowanie Clare Irene przeradza się w homoerotyczną tęsknotę za czarną tożsamością Irene, którą porzuciła i której już nigdy nie będzie mogła przyjąć, i jest zmuszona zmierzyć się ze swoją decyzją o podawaniu się za białą w sposób, który jest zarówno tragiczny, jak i wymowny.