Leo Strauss o filozofii politycznej: Odpowiedź na wyzwanie pozytywizmu i historycyzmu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 7 głosach.

Oryginalny tytuł:

Leo Strauss on Political Philosophy: Responding to the Challenge of Positivism and Historicism

Zawartość książki:

Leo Strauss znany jest przede wszystkim z ożywienia klasycznej filozofii politycznej poprzez staranne analizy dzieł starożytnych myślicieli. Podobnie jak w przypadku jego opublikowanych pism, seminaria Straussa poświęcone konkretnym filozofom były notorycznie gęste, dostępne tylko dla absolwentów i naukowców z dobrą znajomością tematu.

Jednak w 1965 roku Strauss zaoferował kurs wprowadzający do filozofii politycznej na Uniwersytecie w Chicago. Używając konwersacyjnego stylu, starał się uczynić filozofię polityczną, a także swoje własne idee i metody, zrozumiałymi dla osób z niewielkim doświadczeniem w tej dziedzinie. Leo Strauss o filozofii politycznej zbiera wykłady, które składają się na "Wprowadzenie do filozofii politycznej" Straussa.

Strauss rozpoczyna od podkreślenia znaczenia filozofii politycznej w określaniu wspólnego dobra społeczeństwa i krytycznej analizy dwóch najpotężniejszych współczesnych wyzwań dla możliwości wykorzystania teorii politycznej do poznania i rozwijania najlepszego porządku politycznego: pozytywizmu i historycyzmu. Poszukując dobra wspólnego, klasyczni filozofowie polityczni, tacy jak Platon i Arystoteles, nie dokonywali rozróżnienia między filozofią polityczną a naukami politycznymi.

Dziś jednak filozofia polityczna musi zmagać się ze współczesnym przekonaniem, że niemożliwe jest poznanie, czym naprawdę jest dobre społeczeństwo. Strauss podkreśla potrzebę zbadania historii filozofii politycznej, aby sprawdzić, czy zmiany w rozumieniu natury i koncepcji sprawiedliwości, które stopniowo doprowadziły ludzi do przekonania, że nie jest możliwe ustalenie, czym jest najlepsze społeczeństwo polityczne, są konieczne lub ważne.

Czyniąc to, rozciąga się na całą historię filozofii politycznej, zapewniając cenne, spójne tematycznie podstawy, w tym wyjaśnienia wielu kanonicznych myślicieli, takich jak Auguste Comte i Immanuel Kant, o których Strauss nie pisał obszernie w swoich opublikowanych pismach.