Opinie czytelników
Podsumowanie:„The Roots of Blitzkrieg” Jamesa S. Coruma to naukowa analiza transformacji niemieckiej Reichswehry w latach międzywojennych, głównie pod rządami generała Hansa von Seeckta. Książka szczegółowo opisuje, w jaki sposób Niemcy odbudowały swoją armię po I wojnie światowej, koncentrując się na innowacjach w doktrynie wojskowej, szkoleniu i technologii, które położyły podwaliny pod późniejsze sukcesy w II wojnie światowej.
Zalety:Książka jest dobrze zbadana z obszernymi przypisami i źródłami, co czyni ją solidną analizą naukową. Podkreśla znaczenie reform generała von Seeckta, kładąc nacisk na kluczowe wnioski wyciągnięte z I wojny światowej oraz innowacje w taktyce wojskowej, organizacji i technologii. Czytelnicy uważają, że jest to wciągająca i pouczająca lektura, która zapewnia solidne podstawy do zrozumienia rozwoju niemieckiej strategii wojskowej prowadzącej do II wojny światowej.
Wady:Niektórzy krytycy wspominają, że autor pomija istotne aspekty, takie jak doktryny logistyczne i wywiadowcze Reichswehry, i sugeruje się, że niektóre wczesne kwestie w Reichswehrze są bagatelizowane. Co więcej, w całej książce powtarzają się pewne tematy, przez co może się ona wydawać nieco zbędna. Brakuje również pewnego kontekstu historycznego dotyczącego szerszych międzynarodowych wydarzeń wojskowych.
(na podstawie 17 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Roots of Blitzkrieg: Hans Von Seeckt and German Military Reform
Zawartość książki:
Po klęsce Niemiec w I wojnie światowej, Niemcy podpisały traktat wersalski, pozornie zgadzając się na ograniczenie swoich uprawnień wojennych. Alianci wyobrażali sobie przyszłą niemiecką armię jako lekko uzbrojoną straż graniczną i międzynarodowe siły bezpieczeństwa. Niemcy mieli inne plany.
James Corum twierdzi, że już w 1919 roku kładziono taktyczne podwaliny pod nazistowski Blitzkrieg. W latach 1919-1933 niemieccy przywódcy wojskowi stworzyli i pielęgnowali Reichswehrę, nową organizację wojskową zbudowaną na gruzach starej armii cesarskiej. Nie była ona przygotowywana do celów policyjnych.
Skupiając się na Hansie von Seeckt, szefie sztabu generalnego i dowódcy armii, Corum śledzi kluczowe przemiany w niemieckiej taktycznej doktrynie wojskowej, organizacji i szkoleniu, które położyły podwaliny pod przyszłe wojny Niemiec. Czyniąc to, przywraca równowagę wcześniejszej ocenie wpływu von Seeckta i pokazuje, jak generał, wraz z kilkoma innymi „wizjonerskimi” oficerami - w tym taktykiem pancernym Ernstem Volckheimem i taktykiem lotniczym Helmutem Wilbergiem - współpracował przy opracowywaniu podstawowej doktryny tego, co stało się Blitzkriegiem.
Corum pokazuje, że koncepcja mobilnej wojny, tak istotna dla siły Niemiec w II wojnie światowej, powstała na długo przed udostępnieniem narzędzi. Nieprzewidzianą konsekwencją traktatu wersalskiego było to, że Niemcy nie byli obciążeni zapasami przestarzałego sprzętu, tak jak alianci. To, jak na ironię, dało przewagę Niemcom, którzy byli w stanie stworzyć doktrynę jako pierwsi i zaprojektować sprzęt do niej pasujący.
