Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest dobrze przyjętym zbiorem staroangielskiej poezji z nowoczesnymi tłumaczeniami. Podczas gdy tłumaczenia są ogólnie chwalone za ich piękno i czytelność, niektórzy recenzenci zauważają problemy z zewnętrzną oprawą i spójnością tłumaczeń. Ogólnie rzecz biorąc, jest on postrzegany jako cenne źródło informacji zarówno dla nowicjuszy, jak i osób zaznajomionych z gatunkiem.
Zalety:Doskonały, wyraźny druk, piękne i czytelne tłumaczenia, obszerny zbiór staroangielskiej poezji, dobrze wykonana i atrakcyjna książka, przemyślane eseje wprowadzające, odpowiednie zarówno dla początkujących, jak i tych, którzy szukają pomocy w tłumaczeniu staroangielskiego.
Wady:Słaba oprawa zewnętrzna, która może nie wytrzymać po wielokrotnym czytaniu, niektóre tłumaczenia są opisywane jako nierówne lub pozbawione głębi w niektórych obszarach, książka nie zawiera oryginalnych tekstów staroangielskich.
(na podstawie 11 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Complete Old English Poems
Zawartość książki:
Od drwiącej pieśni sprośnej cebuli, która porusza się między kuchnią a sypialnią, po ekscytującą relację z walki Beowulfa ze smokiem żądnym skarbów, od rozdzierającego serce lamentu samotnego rozbitka po ucieleśnioną mowę krzyża, na którym ukrzyżowano Chrystusa, od niepokoju Ewy, która niesie "wystawny sekret w dłoniach / I kuszącą prawdę ukrytą w sercu", do zaufania Noego, który buduje "pływak morski, chodzący po falach / Dom oceanu z pokojami dla wszystkich stworzeń", świat anglosaskich poetów jest miejscem surowości, piękna i cudowności.
Teraz po raz pierwszy cały staroangielski korpus poetycki - w tym wiersze i fragmenty odkryte dopiero w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat - został przetłumaczony na współczesny, mocny, aliteracyjny wiersz w mistrzowskim tłumaczeniu Craiga Williamsona.
W towarzystwie wstępu znanego mediewisty Toma Shippeya na temat literackiego zakresu i wizji tych ponadczasowych wierszy oraz własnych wprowadzeń Williamsona do poszczególnych utworów i jego eseju na temat tłumaczenia poezji staroangielskiej, teksty przenoszą nas z powrotem do średniowiecznego skryptorium lub starożytnej miodosytni, do dzielenia się opowieścią pasterza o stworzeniu świata lub smutkiem ludu po śmierci ukochanego króla, do bycia obecnym przy starciu bitwy lub do zastanawiania się nad świętymi i profanicznymi odpowiedziami na zagadki postawione ponad tysiąc lat temu. Jest to poezja tak oszałamiająca w swojej witalności, jak i wierna swoim źródłom. Gdyby idiom Williamsona nie był tak nowoczesny, moglibyśmy pomyśleć, że anglosascy poeci ponownie chwycili za lirę i zaczęli śpiewać.
