Kino

Opinie czytelników

Zbiór esejów Alaina Badiou na temat kina obejmuje ponad pięć dekad, badając związek między filmem, sztuką i prawdą. Choć teksty te są gęste i filozoficznie rygorystyczne, zapewniają głęboki wgląd w ewoluujące myśli Badiou na temat kina. Chociaż niektórzy czytelnicy doceniają intelektualne zaangażowanie w film, inni uważają prozę za zbyt złożoną i nieprzejrzystą, co czyni ją mniej przystępną.

⬤ Oferuje głęboką filozoficzną eksplorację kina w całej karierze Badiou od 1957 do 20
⬤ Zawiera zarówno opublikowane, jak i niepublikowane eseje, wraz z nowym wywiadem, który kontekstualizuje jego myśli.
⬤ Adresowana do czytelników zainteresowanych trwającym dyskursem filozoficznym związanym z kinem i innymi dziedzinami sztuki.
⬤ Zapewnia unikalną perspektywę na to, jak kino oddziałuje z pojęciami ludzkiej egzystencji i reprezentacji.

⬤ Proza może być gęsta i trudna do zrozumienia, często wymagając znacznej wcześniejszej wiedzy z zakresu filozofii.
⬤ Niektóre eseje są opisywane jako niezrozumiałe, nużące lub pozbawione zaangażowania narracyjnego.
⬤ Skupienie się na kinie francuskim i filozofii politycznej może nie przypaść do gustu czytelnikom bardziej zainteresowanym filmem amerykańskim.
⬤ Może sprawić, że zwykli czytelnicy poczują się zdezorientowani lub wykluczeni ze względu na swoje ambitne podejście.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cinema

Zawartość książki:

Dla Alaina Badiou filmy myślą, a zadaniem filozofa jest transkrypcja tego myślenia. Czym jest podmiot, któremu film nadaje ekspresyjną formę? Jest to pytanie, które leży u podstaw opisu kina przez Badiou.

Twierdzi on, że kino jest formą sztuki, która daje świadectwo Innemu i uwidacznia ludzką obecność, zaświadczając tym samym o uniwersalnej wartości ludzkiej egzystencji i ludzkiej wolności. Poprzez doświadczenie oglądania, ruch myśli, który tworzy film, jest przekazywany widzowi, który w ten sposób napotyka aspekt świata, jego egzaltację i witalność, a także jego trudność i złożoność.

Kino jest sztuką nieczystą, kanibalizującą swoje czasy, inne sztuki i ludzi - główną sztuką właśnie dlatego, że jest miejscem nierozróżnialności między sztuką a nie-sztuką. To właśnie to, argumentuje Badiou, czyni kino sztuką społeczną i polityczną par excellence, najlepszym wskaźnikiem naszej cywilizacji, w sposób, w jaki grecka tragedia, powieść o dojrzewaniu i operetka były w swoich epokach.