Katastrofa Mon Amour

Opinie czytelników

„Disaster, Not Apocalypse” Davida Thomsona bada temat katastrofy przedstawiony w kinie, kontrastując go z bardziej apokaliptycznymi narracjami dominującymi we współczesnym pisarstwie. Książka zawiera osobiste refleksje i odniesienia historyczne wraz z omówieniem różnych filmów katastroficznych z przeszłości. Pomimo tego, że niektórzy czytelnicy uważają ją za mniej wciągającą, wielu docenia wnikliwą prozę Thomsona i głębokie zrozumienie interakcji kina z ludzkimi lękami i katastrofami.

David Thomson jest chwalony za swoje wnikliwe pisanie i mistrzostwo w krytyce kina. Książka oferuje unikalne spojrzenie na filmy katastroficzne i ludzką psychologię, łącząc osobiste anegdoty z odniesieniami historycznymi. Jest napisana nienaganną prozą i mimo że jest to krótsze dzieło, nadal jest uważane za wartościową lekturę z elementami humoru i mądrości.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za mniej interesującą, czując, że może nie spodobać się każdemu. Zauważono, że jest to mniejsze dzieło w porównaniu z bardziej obszernymi poprzednimi książkami Thomsona, co może prowadzić do oczekiwań pełniejszej eksploracji. Niektórym czytelnikom może nie przypaść do gustu skupienie się na współczesnych katastrofach i kontekście pandemii COVID-19.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Disaster Mon Amour

Zawartość książki:

Głębokie - i mrocznie komiczne - zanurzenie się w naturę katastrof i sposoby, w jakie kształtują one sposób, w jaki myślimy o sobie w świecie.

Jak wie każdy, kto pracuje w branży informacyjnej, publiczność pęcznieje wraz ze skalą katastrofy; ludzi zawsze przyciągały pogłoski o naszym własnym upadku. W tej mrocznie komicznej książce znany historyk kina David Thomson analizuje kultowe katastrofy, zarówno prawdziwe, jak i fikcyjne, ujawniając rozdźwięk między tym, co się dzieje, a tym, co obserwujemy. Demonstrując, w jaki sposób katastrofy stają się kolejnym towarem do konsumpcji, Thomson pokazuje, jak kultura cyfrowa zaspokaja nasze pragnienie bycia świadkiem chaosu, jednocześnie nie odczuwając żadnych jego skutków.

Poprzez klasyczne filmy, takie jak San Andreas; reakcje naocznych świadków na prawdziwe katastrofy, takie jak katastrofa górnicza w Aberfan i pandemia koronawirusa; oraz medialne portrety katastrof na przestrzeni dziejów, Thomson odsuwa kurtynę, aby ujawnić, dlaczego uwielbiamy oglądać katastrofę - ale tylko wtedy, gdy przytrafia się ona innym.