Jedwabny spadochron

Opinie czytelników

Recenzje książki Johna McPhee podkreślają jego wyjątkowy styl pisania i wciągającą naturę jego esejów. Wielu czytelników docenia jego zdolność do poruszania różnych tematów z głębią i humorem, podczas gdy niektórzy krytykują niektóre fragmenty za zbyt szczegółowe lub mniej wciągające. Ogólnie rzecz biorąc, McPhee jest chwalony jako mistrzowski gawędziarz, ale opinie na temat konkretnych esejów i samej kompilacji są różne.

⬤ Pisarstwo McPhee jest skrupulatne i godne zaufania.
⬤ Eseje obejmują szeroki zakres interesujących tematów, często ujawniając nieoczekiwane spostrzeżenia.
⬤ Wielu czytelników uważa eseje za zabawne, prowokujące do myślenia i dobrze wykonane.
⬤ Tytułowy esej, „Jedwabny spadochron”, jest szczególnie ceniony za emocjonalną głębię i humor.
⬤ Styl pisania McPhee jest chwalony za bycie wciągającym i przystępnym, przemawiającym zarówno do nowych, jak i długoletnich fanów.

⬤ Niektóre eseje były postrzegane jako nudne lub zbyt szczegółowe.
⬤ Kilku czytelników uznało, że kolekcja powinna pozostać w formie pojedynczych artykułów, a nie książki.
⬤ Pojawiły się skargi dotyczące braku tytułowego eseju w wydaniu Kindle.
⬤ Konkretne sekcje, takie jak „Rip van Golfer”, nie rezonowały ze wszystkimi czytelnikami.
⬤ Pojawiły się kwestie związane z jakością fizyczną i drukiem książki.

(na podstawie 37 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Silk Parachute

Zawartość książki:

CUDOWNA NOWA KSIĄŻKA Z UTWORAMI PROZATORSKIMI MCPHEE'A - POD WIELOMA WZGLĘDAMI NAJBARDZIEJ OSOBISTA OD CZTERECH DEKAD Krótki, błyskotliwy esej „Silk Parachute”, który po raz pierwszy pojawił się w The New Yorker dekadę temu, stał się najbardziej antologizowanym utworem Johna McPhee.

W dziewięciu innych artykułach - bardzo zróżnicowanych pod względem długości i tematyki - McPhee z charakterystycznym dla siebie humorem i intensywnością opowiada o lacrosse, fotografii z długimi czasami naświetlania, dziwnych potrawach, które czasami serwowano mu w trakcie jego reporterskich podróży, mistrzostwach golfowych U.S. Open i sezonie spędzonym w Europie „na kredzie”, od pagórków i nadmorskich klifów Anglii po dolinę Maas w Holandii i kraj szampana w północnej Francji. Niektóre z utworów są całkowicie osobiste.

W świetlistych wspomnieniach ze swoich wczesnych lat, na przykład, wybiera się na wycieczki z matką, celowo przewraca kajaki w procesie uczenia się na letnim obozie i kiełkuje przyszłą książkę podczas jazdy na siedzeniu skokowym na mecze wyjazdowe jako koszykarz. Ale każdy utwór - niezależnie od tematu - zawiera gdzieś osobisty aspekt, w którym McPhee sugeruje, dlaczego pociągało go pisanie na ten temat, a każdy z nich otwiera się jak jedwabny spadochron, unosząc się w górę i nagle rozkwitając kolorem i formą.