Homo Irrealis: Eseje

Opinie czytelników

Zbiór esejów André Acimana porusza tematy pamięci, irrealnych nastrojów i przeplatania osobistych anegdot z postaciami historycznymi i literackimi. Czytelnicy generalnie doceniają głębię myśli i styl literacki, choć w niektórych egzemplarzach występują pewne problemy ze stanem książki.

⬤ Prowokujące do myślenia eseje na temat pamięci i autorefleksji
⬤ głęboka analiza irrealnych nastrojów, które rezonują z czytelnikami
⬤ bogata intertekstualność z odniesieniami do różnych artystów, pisarzy i myślicieli
⬤ piękny styl literacki
⬤ nostalgiczny i romantyczny ton.

Niektóre egzemplarze są uszkodzone, z fizycznymi defektami, takimi jak wgniecenia i plamy atramentu; nie nadaje się dla czytelników niezaznajomionych ze stylem Acimana bez wcześniejszej ekspozycji.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Homo Irrealis: Essays

Zawartość książki:

Autor bestsellerów New York Timesa Find Me i Call Me by Your Name powraca do formy eseju ze swoim zbiorem przemyśleń na temat czasu, kreatywnego umysłu oraz wielkich żyć i dzieł.

Nastroje irrealne to kategoria nastrojów werbalnych, które wskazują, że pewne wydarzenia nie miały miejsca, mogą nigdy się nie wydarzyć, lub powinny, muszą lub są rzeczywiście pożądane, ale dla których nic nie wskazuje na to, że kiedykolwiek się wydarzą. Tryby Irrealis są również znane jako tryby kontrfaktyczne i obejmują tryb warunkowy, tryb łączący, tryb optatywny i tryb rozkazujący - wszystkie najlepiej wyrażone w tej książce jako być może i być może.

Jeden z największych stylistów prozy swojego pokolenia, Andr Aciman powraca do formy eseju w Homo Irrealis, aby zbadać, co oznacza czas dla artystów, którzy nie mogą uchwycić życia w teraźniejszości. Nastroje Irrealis nie dotyczą teraźniejszości, przeszłości czy przyszłości.

Są o tym, co mogło być, ale nigdy nie było, ale teoretycznie wciąż może się wydarzyć. Od medytacji nad poezją metra i czasowym rezonansem pustej włoskiej ulicy po rozważania nad życiem i twórczością Zygmunta Freuda, C.P. Cavafy'ego, W.G. Sebalda, Johna Sloana, Rica Rohmera, Marcela Prousta i Fernando Pessoa oraz portrety miast takich jak Aleksandria i Petersburg, Homo Irrealis jest głęboką refleksją nad mocą wyobraźni do tworzenia strefy poza nieuchronną kontrolą czasu.