Homo Irrealis: Człowiek, który mógłby być: Eseje

Opinie czytelników

Zbiór esejów André Acimana porusza tematy pamięci i irrealnego nastroju, łącząc osobiste refleksje z literacką analizą różnych wpływowych postaci. Dzieło jest chwalone za literacką wirtuozerię i introspektywną głębię, choć niektórzy czytelnicy mają zastrzeżenia co do jakości fizycznego wydania książki.

⬤ Prowokująca do myślenia eksploracja pamięci i irrealnych nastrojów.
⬤ Intrygująca analiza literacka z udziałem artystów i myślicieli.
⬤ Wysoka jakość literacka z osobistymi anegdotami, które rezonują emocjonalnie.
⬤ Polecana fanom poprzednich dzieł Acimana.

⬤ Niektórzy czytelnicy otrzymali uszkodzone egzemplarze książki.
⬤ Dla nowych czytelników może wymagać znajomości stylu pisania Acimana.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Homo Irrealis: The Would-Be Man Who Might Have Been: Essays

Zawartość książki:

Autor bestsellerów New York Timesa Find Me i Call Me by Your Name powraca do formy eseju ze swoim zbiorem przemyśleń na temat czasu, kreatywnego umysłu oraz wielkich żyć i dzieł.

Nastroje irrealne to kategoria nastrojów werbalnych, które wskazują, że pewne wydarzenia nie miały miejsca, mogą nigdy się nie wydarzyć, lub powinny, muszą lub są rzeczywiście pożądane, ale dla których nic nie wskazuje na to, że kiedykolwiek się wydarzą. Tryby Irrealis są również znane jako tryby kontrfaktyczne i obejmują tryb warunkowy, tryb łączący, tryb optatywny i tryb rozkazujący - wszystkie najlepiej wyrażone w tej książce jako być może i być może.

Jeden z największych stylistów prozy swojego pokolenia, Andr Aciman powraca do formy eseju w Homo Irrealis, aby zbadać, co oznacza czas dla artystów, którzy nie mogą uchwycić życia w teraźniejszości. Nastroje Irrealis nie dotyczą teraźniejszości, przeszłości czy przyszłości.

Są o tym, co mogło być, ale nigdy nie było, ale teoretycznie wciąż może się wydarzyć. Od medytacji nad poezją metra i czasowym rezonansem pustej włoskiej ulicy po rozważania nad życiem i twórczością Zygmunta Freuda, C.P. Cavafy'ego, W.G. Sebalda, Johna Sloana, Rica Rohmera, Marcela Prousta i Fernando Pessoa oraz portrety miast takich jak Aleksandria i Petersburg, Homo Irrealis jest głęboką refleksją nad mocą wyobraźni do tworzenia strefy poza nieuchronną kontrolą czasu.