F4u Corsair kontra Ki-84 Frank: Teatr Pacyfiku 1945

Opinie czytelników

Książka „F4U Corsair vs Ki-84 Frank” oferuje szczegółowe i dobrze zbadane porównanie dwóch znaczących myśliwców z II wojny światowej, koncentrując się na ich rozwoju, specyfikacjach, historii walki i pilotach, którzy na nich latali. Zawiera mieszankę wciągającej narracji, kontekstu historycznego i wizualizacji, dzięki czemu jest atrakcyjna zarówno dla entuzjastów lotnictwa, jak i historyków. Niektórzy czytelnicy zauważają jednak, że ogólny wynik walki jest nieco przewidywalny.

Książka jest dobrze zorganizowana, ilustrowana doskonałymi zdjęciami i diagramami oraz zapewnia kompleksową analizę obu samolotów. Czytelnicy doceniają wciągający styl pisania i zniuansowane wnioski wyciągnięte na temat ich osiągów. Wielu uważa, że jest to cenny dodatek do serii Osprey Duel, podkreślający dogłębne badania autora i historyczne znaczenie samolotów.

Niektórzy czytelnicy chcieliby, aby porównania były bardziej wyważone, zauważając, że wyniki konfliktów były przewidywalne na korzyść Corsaira. Wspomniano również o drobnych nieścisłościach lub mylących informacjach w kontekście statystyk walk powietrznych. Niektórzy stwierdzili, że wersja Kindle jest mało czytelna, szczególnie w przypadku diagramów.

(na podstawie 44 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

F4u Corsair Vs Ki-84 Frank: Pacific Theater 1945

Zawartość książki:

Vought Corsair był pierwszym amerykańskim myśliwcem jednosilnikowym, który przekroczył prędkość czterystu mil na godzinę, ustanawiając dominację nad Mitsubishi Type Zero-sen ze współczynnikiem zabójstw większym niż dziesięć do jednego.

Japończycy wprowadzili Ki-84 Hayate specjalnie po to, by przeciwstawić się rosnącej amerykańskiej dominacji nad Pacyfikiem. W latach 1944-1945 zbudowano prawie trzy tysiące egzemplarzy tego myśliwca, więcej niż jakiegokolwiek innego japońskiego myśliwca z okresu późnej wojny.

Niniejszy tom analizuje starcia między Corsairem a Ki-84 w końcowych etapach wojny, ujawniając, w jaki sposób piloci Corsaira musieli dostosować swoje techniki i strategie walki, aby uwzględnić te nowsze typy, które okazały się trudniejsze do zestrzelenia. Ujawnia również, że ostateczny współczynnik zabitych wynoszący sześć do jednego był w dużej mierze spowodowany obniżoną jakością japońskich pilotów myśliwców ze względu na wysoką liczbę ofiar zadanych japońskim siłom powietrznym podczas bitew powietrznych nad Wyspami Salomona.