Dziesięciowieczny bizantyjski podręcznik wojskowy: Sylloge Tacticorum

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

A Tenth-Century Byzantine Military Manual: The Sylloge Tacticorum

Zawartość książki:

Sylloge Tacticorum Sylloge Tacticorum to pochodzący z połowy okresu bizantyjskiego przykład literackiego gatunku podręczników wojskowych (Taktika), którego początki sięgają starożytności. Był to jeden z wielu dzieł powstałych w X wieku n.e., w okresie, w którym cesarstwo bizantyjskie odnosiło znaczne sukcesy w wojnach ze swoim tradycyjnym wrogiem, Arabami. Opracowany w celu rejestrowania i przechowywania strategii wojskowych, know-how i taktyki, podręcznik omawia szeroki zakres zagadnień: formacje bitewne, naloty, oblężenia, zasadzki, ataki z zaskoczenia, traktowanie jeńców wojennych i dezerterów, podział łupów, karanie przestępstw wojskowych, jak prowadzić skuteczne szpiegostwo oraz jak wysyłać i przyjmować wysłanników. Znajdują się tu nawet porady dotyczące cech osobistych wymaganych od generałów, sposobów neutralizowania koni wroga oraz ochrony żołnierzy przed zatrutą żywnością. Zwieńczeniem dzieła jest opis strategii stosowanych przez wielkich greckich i rzymskich dowódców wojskowych z przeszłości. Podczas gdy, podobnie jak większość literatury bizantyjskiej, Sylloge często po prostu powiela materiał znaleziony we wcześniejszych tekstach, zachowuje również wiele informacji na temat taktyki wojskowej rozwijanej przez armię bizantyjską w X wieku. Jest to pierwsze bizantyjskie źródło, które odnotowuje ponowne pojawienie się wyspecjalizowanej ciężkiej kawalerii (kataphraktoi ) i wyspecjalizowanej piechoty (menavlatoi ) używanej do odpierania ataków ciężkiej kawalerii przeciwnika.

Znajduje się tam również wiele informacji na temat nowych formacji piechoty i kawalerii oraz nowych taktyk, które ich wymagały.

Jest to pierwsze pełne tłumaczenie Sylloge na język angielski. Towarzyszy mu glosariusz specjalistycznego greckiego słownictwa wojskowego używanego w pracy oraz przypisy, które wyjaśniają niejasne odniesienia i identyfikują klasyczne i bizantyjskie źródła autora. Wprowadzenie umieszcza pracę w jej kontekście historycznym i literackim oraz rozważa niektóre z pytań, które.