Ocena:
Książka „Kamikaze Diaries” oferuje wgląd w myśli i życie młodych japońskich pilotów podczas II wojny światowej poprzez ich wpisy w dziennikach, zapewniając przejmującą i emocjonalną analizę ich poświęcenia. Zderza on popularne postrzeganie pilotów kamikadze jako bezmyślnych wojowników z ich wykształceniem i filozoficznymi przemyśleniami. Choć książka jest cennym źródłem wiedzy na temat psychologicznych i społecznych aspektów tego tragicznego rozdziału w historii, spotyka się z krytyką ze względu na jej formatowanie, akademicki styl i pewne nieścisłości faktograficzne.
Zalety:Oferuje głęboki emocjonalny wgląd w myśli młodych pilotów, podkreśla wykształcenie tych osób i kontrastuje historyczne postrzeganie pilotów kamikadze. Dzienniki dostarczają cennych filozoficznych i psychologicznych perspektyw.
Wady:Trudna do czytania ze względu na gęsty język akademicki, długie wstępy i zakłócające formatowanie. Zawiera kilka rozbieżności w faktach i nadmierne poleganie na ograniczonej liczbie fragmentów pamiętników, które nie reprezentują szerszej kategorii pilotów kamikadze.
(na podstawie 25 opinii czytelników)
Kamikaze Diaries: Reflections of Japanese Student Soldiers
"Staraliśmy się żyć ze 120-procentową intensywnością, zamiast czekać na śmierć. Czytaliśmy i czytaliśmy, próbując zrozumieć, dlaczego musieliśmy umrzeć w wieku dwudziestu kilku lat. Czuliśmy, że zegar odmierza czas do naszej śmierci, a każdy jego dźwięk skracał nasze życie". Tak pisał Irokawa Daikichi, jeden z wielu pilotów kamikadze (tokkotai), którzy stanęli w obliczu niemal pewnej śmierci podczas daremnych operacji wojskowych prowadzonych przez Japonię pod koniec II wojny światowej.
Ta poruszająca historia przedstawia pamiętniki i korespondencję pozostawioną przez członków tokkotai i innych japońskich studentów-żołnierzy, którzy zginęli podczas wojny. Poza Japonią ci piloci kamikadze byli uważani za nieokiełznanych fanatyków i szowinistów, którzy chętnie poświęcili swoje życie dla cesarza. Ale pisma zbadane tutaj przez Emiko Ohnuki-Tierney wyraźnie i wymownie mówią inaczej. Znaczna liczba kamikadze była studentami uniwersytetów, którzy zostali powołani i zmuszeni do ochotniczego udziału w tej desperackiej operacji wojskowej. Tacy młodzi mężczyźni stanowili elitę intelektualną współczesnej Japonii: przesiąknięci klasyką i najważniejszymi dziełami filozofii, za swoje motto przyjęli "Myślę, więc jestem" Kartezjusza. W swoich pamiętnikach i korespondencji, jak pokazuje Ohnuki-Tierney, ci studenci-żołnierze pisali długie i często rozdzierające serce solilokwia, w których wylewali swoją udrękę i strach, wyrażali głęboką ambiwalencję wobec wojny i wyrażali przemyślany sprzeciw wobec imperializmu swojego narodu.
Ta przejmująca praca, będąca zbawienną korektą dla wielu karykatur kamikadze, będzie niezbędna dla każdego zainteresowanego historią Japonii i II wojny światowej.
