Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „US Navy Dreadnoughts 1914-45” autorstwa Ryana Noppena zawiera kompleksowy przegląd wczesnych klas dreadnoughtów US Navy, szczegółowo opisując ich konstrukcję, historię operacyjną i modyfikacje w trakcie ich służby, zwłaszcza w obu wojnach światowych. Książka jest chwalona za czytelność i doskonałe ilustracje. Niektórzy czytelnicy wspominali jednak o rozczarowaniu jej niewielką długością i rozmiarem, sugerując, że bardziej przypomina broszurę niż pełnowymiarową książkę.
Zalety:Dobrze napisana i zwięzła historia, doskonałe zdjęcia i kolorowe plansze, cenne informacje o historii operacyjnej, dobre zarówno dla historyków, jak i modelarzy, wnikliwe szczegóły techniczne i polecany dodatek do literatury morskiej.
Wady:Niewielki rozmiar w stosunku do ceny, może bardziej przypominać broszurę niż pełną książkę, niektórzy czytelnicy życzyli sobie bardziej szczegółowych danych technicznych i listy okrętów, a kilku zauważyło problemy z oprawą.
(na podstawie 32 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
US Navy Dreadnoughts 1914-45
Zawartość książki:
Kiedy w kwietniu 1898 roku Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny z Hiszpanią, niewielu europejskich obserwatorów wierzyło, że mała i stosunkowo niedoświadczona amerykańska marynarka wojenna może odnieść decydujące zwycięstwo morskie nad uznaną europejską potęgą kolonialną. Jednak w mniej niż pięć miesięcy dwie hiszpańskie eskadry morskie leżały na dnie mórz, a niegdyś wielkie imperium hiszpańskie scedowało swoje ostatnie kolonie w Azji i Nowym Świecie na rzecz początkujących Amerykanów.
Admirał George Dewey, zwycięzca bitwy w Zatoce Manilskiej, z dnia na dzień stał się półbogiem w oczach amerykańskich mediów i opinii publicznej, a ekscytacja nowymi podbojami za oceanem tchnęła nowe życie w tradycyjną amerykańską ekspansjonistyczną doktrynę Manifest Destiny. Amerykańska pycha morska, która rozwinęła się w następstwie wojny hiszpańsko-amerykańskiej, w rzeczywistości opierała się na zaledwie garstce nowoczesnych pancerników w marynarce wojennej, która zaledwie dziesięć lat wcześniej była przestarzałą siłą obrony wybrzeża. Nikt nie rozumiał tego lepiej niż Theodore Roosevelt.
Ekspansjonista, który walczył z wyróżnieniem podczas wojny z Hiszpanią i zwolennik teorii potęgi morskiej kapitana Alfreda Thayera Mahana, Roosevelt wiedział, że obecna amerykańska marynarka wojenna nie była wystarczająco silna, aby bronić amerykańskich wybrzeży przed większymi marynarkami wojennymi Europy, nie mówiąc już o tych z nowego imperium. Europejskie potęgi wciąż omijały Doktrynę Monroe'a, czego dowodem była brytyjsko-niemiecko-włoska blokada Wenezueli w latach 1902-03 i holenderska wojna o Wenezuelę w 1908 r., a Stany Zjednoczone były coraz bardziej zagrożone na Filipinach, Samoa oraz Wyspach Karoliny i Marshalla przez imperialne ambicje Niemiec i Japonii.
Aby zaradzić brakowi gotowości marynarki wojennej na nagłe pojawienie się Ameryki jako światowej potęgi, Roosevelt i Stany Zjednoczone rozpoczęły szybki program budowy marynarki wojennej. Aby podkreślić rosnącą potęgę morską Ameryki i zademonstrować swoje podejście do polityki zagranicznej, Roosevelt wysłał Wielką Białą Flotę, eskadrę złożoną z szesnastu pancerników (wszystkie oddane do użytku po 1898 roku), aby opłynęła kulę ziemską, co było wielkim wyczynem technicznym i logistycznym jak na tamte czasy. Choć spektakl Wielkiej Białej Floty był imponujący, wszystkie okręty wchodzące w jej skład szybko stawały się przestarzałe za sprawą pancerników typu dreadnought wchodzących do służby w Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Nie zaskoczyło to jednak Stanów Zjednoczonych, ponieważ gdy Wielka Biała Flota kończyła swój światowy rejs, USS South Carolina, pierwszy amerykański dreadnought, którego projekt poprzedzał HMS Dreadnought, był już w trakcie wyposażania. Na początku I wojny światowej Stany Zjednoczone posiadały trzecią co do wielkości marynarkę wojenną na świecie i miały w służbie dziesięć drednotów, a cztery kolejne były w budowie.
