Ocena:
Książka jest częścią serii „Essential Writings”, stanowiącej kompleksowe wprowadzenie do dzieł Johna Haughta, odpowiednie zarówno dla nowych, jak i powracających czytelników. Oferuje wgląd w teologię, związek między wiarą a nauką oraz krytykę dominujących poglądów filozoficznych.
Zalety:Dobrze zorganizowane wprowadzenie do idei Haughta, zawiera informacje biograficzne i zachęca do głębszego poznania jego dzieł. Zawiera pomocną dyskusję na temat wzajemnego oddziaływania wiary religijnej i odkryć naukowych.
Wady:Dla niektórych czytelników może być zbyt skoncentrowana na teologii, a krytyka naturalizmu i ateizmu może wydawać się stronnicza.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
A John Haught Reader
Klasyczne teologie chrześcijańskie powstały w czasach, gdy wszechświat wydawał się względnie stały i niezmienny. Nieziemskie duchowe instynkty wielu religii odzwierciedlały statyczne, pionowe i hierarchiczne rozumienie świata przyrody.
Dziś jednak, zwłaszcza ze względu na rozwój nauk ścisłych, wydaje się, że wszechświat wciąż powstaje. Pisma przedstawione w tej książce odzwierciedlają przekonanie ich autora, że jeśli wszechświat jest niedokończony, nowe przemyślenia na temat Boga i wszystkich tradycyjnych tematów teologicznych są niezbędne, aby nadać temu wszystkiemu sens. John Haught argumentuje, że wszechświat jest najlepiej rozumiany zgodnie z metaforą dramatu, a nie projektu.
Oznacza to, że najważniejszym pytaniem w dzisiejszej nauce i teologii nie jest to, czy skomplikowana złożoność życia wskazuje na bóstwo, ani nawet w jaki sposób Bóg działa w naturze, ale czy kosmiczny dramat jako całość ma znaczenie. Niestety, pobożne życie większości religijnych ludzi na naszej planecie nadal zakłada zasadniczo nieruchomy wszechświat.
Na przykład chrześcijańskie nauczanie nadal pielęgnuje nieziemską pobożność, która niepotrzebnie oddala naturę od Boga. Lektury zawarte w tej książce sugerują jednak, że starożytna nadzieja Abrahama na przyjście Boga z przyszłości może teraz stać się podstawą naukowo aktualnej teologii natury, która potwierdza boską transcendencję bez okradania natury z jej znaczenia.
