Bitwa o Paryż 1815: Nieopowiedziana historia walk po Waterloo

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, z których niektórzy chwalą jej unikalną tematykę i badania, podczas gdy inni krytykują ją za słabą edycję, brak map i niejasną narrację.

⬤ Obejmuje zaniedbany temat w angielskiej literaturze historycznej
⬤ przedstawia dobrze popartą obronę działań marszałka Grouchy'ego w oparciu o źródła pierwotne
⬤ przełomowe badania w niektórych obszarach.

⬤ Słaba redakcja i liczne błędy ortograficzne i gramatyczne
⬤ nadmierny nacisk na pojedynczą tezę bez odpowiedniej spójności narracji
⬤ brak wyraźnych map, co utrudnia śledzenie tekstu
⬤ nadmiar materiałów pierwotnych, które rozpraszają uwagę bez zapewnienia kontekstu
⬤ pisanie jest opisywane jako zniekształcone i trudne do odczytania.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Battle for Paris 1815: The Untold Story of the Fighting After Waterloo

Zawartość książki:

Rankiem 3 lipca 1815 roku francuski generał R Mi Joseph Isidore Exelmans, na czele brygady dragonów, oddał ostatnie strzały w obronie Paryża aż do wojny francusko-pruskiej sześćdziesiąt pięć lat później. Dlaczego to zrobił? Tradycyjne opowieści o 1815 roku kończą się na Waterloo, tym fatalnym dniu 18 czerwca, kiedy Napoleon Bonaparte walczył i przegrał swoją ostatnią bitwę, abdykując z tronu 22 czerwca.

Dlaczego więc Exelmans wciąż walczył o Paryż? Z pewnością walki zakończyły się 18 czerwca? Nie. Waterloo nie było końcem, ale początkiem nowej i nieopowiedzianej historii.

Rzadko badana we francuskich historiach i praktycznie ignorowana przez angielskich pisarzy, armia francuska walczyła dalej po Waterloo. Pod Wersalem, Sevres, Rocquencourt i innymi miejscami Francuzi odpierali pruską armię. W Alpach i wzdłuż Renu inne francuskie armie walczyły z wojskami alianckimi, a generał Rapp pokonał Austriaków pod La Souffel - ostatnią wielką bitwą i ostatnim francuskim zwycięstwem w wojnach napoleońskich.

Wielu innych francuskich dowódców dążyło do odwrócenia klęski spod Waterloo. Bonapartysta i irytujący generał Vandamme, stojący na czele 3. i 4. korpusu, pragnął na przykład zemścić się na Prusakach. Generał Exelmans, zagorzały bonapartysta i zapaleniec, również pragnął ostatniej, decydującej bitwy, która obróciłaby wojnę na korzyść Francuzów.

Marszałek Grouchy, bardzo złośliwy, walczył ze swoją armią z powrotem do Paryża do 29 czerwca, a Prusacy mocno deptali mu po piętach. 1 lipca Vandamme, Exelmans i marszałek Davout rozpoczęli obronę Paryża. Davout stanął na północno-wschodnich przedmieściach Paryża wraz z pułkami Gwardii Cesarskiej i batalionami Gwardii Narodowej.

Po raz pierwszy w historii, korzystając z bogactwa materiałów archiwalnych przechowywanych w archiwach armii francuskiej w Paryżu, wraz z zeznaniami naocznych świadków, Paul Dawson ożywia gorzkie i desperackie walki w obronie stolicy Francji. Kampania 100 dni nie zakończyła się pod Waterloo, zakończyła się pod murami Paryża piętnaście dni później.