Arabska zima: Tragedia

Opinie czytelników

Książka ta stanowi kompleksową analizę Arabskiej Wiosny Ludów, zachęcając czytelników do ponownego przemyślenia otaczającej ją narracji, w szczególności poprzez zbadanie politycznej sprawczości narodów arabskich. Oferuje mocne spostrzeżenia, zwłaszcza na temat Tunezji i Egiptu, jednocześnie spotykając się z krytyką za traktowanie Syrii i niektórych nadrzędnych twierdzeń.

Silny argument za ponownym przemyśleniem Arabskiej Wiosny, wnikliwe analizy Tunezji i Egiptu, poszerzają zrozumienie działań zbiorowych i dają nadzieję na przyszłe zmiany polityczne w regionie.

Niedociągnięcia w rozdziale poświęconym Syrii, bagatelizowanie ingerencji USA w syryjską wojnę domową, brak dowodów na twierdzenia o końcu panarabizmu i nadmierne upraszczanie złożonych sytuacji.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Arab Winter: A Tragedy

Zawartość książki:

New York Times Book ReviewWybór redakcji

Dlaczego konwencjonalna wiedza na temat arabskiej wiosny jest błędna

Arabska Wiosna obiecała położyć kres dyktaturze i przynieść samorząd ludziom na całym Bliskim Wschodzie. Jednak wszędzie poza Tunezją doprowadziła ona albo do odnowienia dyktatury, wojny domowej, ekstremistycznego terroru, albo do wszystkich tych trzech. W książce "Arabska zima" Noah Feldman dowodzi, że arabska wiosna nie była jednak całkowitą porażką, a tym bardziej nieuniknioną. Była to raczej szlachetna, tragiczna seria wydarzeń, w której po raz pierwszy w najnowszej historii Bliskiego Wschodu ludy arabskojęzyczne podjęły wolne, zbiorowe działania polityczne, dążąc do samostanowienia.

Skupiając się na egipskiej rewolucji i kontrrewolucji, syryjskiej wojnie domowej, powstaniu i upadku ISIS w Syrii i Iraku oraz tunezyjskiej walce o islamski konstytucjonalizm, Feldman przedstawia oryginalny opis politycznych konsekwencji Arabskiej Wiosny, w tym potwierdzenie panarabskiej tożsamości, zniszczenie arabskich nacjonalizmów i śmierć politycznego islamu wraz z upadkiem ISIS. Podważa również opinie komentatorów, którzy twierdzą, że Arabska Wiosna nigdy nie była prawdziwą transformacją, że arabskie samostanowienie było mirażem, a nawet że Arabowie lub muzułmanie są mniej zdolni do demokracji niż inne narody.

Przede wszystkim "Arabska zima" pokazuje, że nie możemy pozwolić, by tragiczny wynik Arabskiej Wiosny przesłonił jej nieodłączną ludzką wartość. Ludzie, których życie polityczne zostało zdeterminowane z zewnątrz, próbowali, i przez pewien czas im się to udawało, stworzyć politykę dla siebie. To, że nie zaowocowało to demokracją konstytucyjną ani lepszym życiem dla większości dotkniętych nią osób, nie oznacza, że wysiłek ten nie miał znaczenia. Wręcz przeciwnie, ma znaczenie dla historii - i ma znaczenie dla przyszłości.