Zuleika Dobson

Opinie czytelników

Recenzje „Zuleiki Dobson” ujawniają spolaryzowany odbiór, podkreślając zderzenie między tradycyjnym uznaniem literackim a wrażliwością współczesnego czytelnika. Podczas gdy niektórzy chwalą jej humor i przenikliwą satyrę na środowisko akademickie i klasę z początku XX wieku, inni uważają język za przestarzały, a bohaterów za niemożliwych do zrozumienia. Ekscentryczność i złożoność narracji stanowią wyzwanie dla współczesnych odbiorców.

⬤ Sprytna i humorystyczna satyra na angielską klasę wyższą i środowisko akademickie.
⬤ Wciągające dialogi i sprawnie napisana proza.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na tematy miłości, młodości i oczekiwań społecznych. # Apeluje do czytelników, którzy lubią literackie klasyki i edwardiański humor.

⬤ Przestarzały język i odniesienia mogą zrazić współczesnych czytelników.
⬤ Wiele postaci postrzeganych jest jako jednowymiarowe lub zaabsorbowane sobą.
⬤ Fabuła może wydawać się chaotyczna lub trudna do śledzenia.
⬤ Trudne dla zwykłych czytelników ze względu na przestarzały styl i złożone tematy.

(na podstawie 44 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Zuleika Dobson to znakomicie napisana książka, której duch jest farsowy” - powiedział E. M. Forster. „To wielkie dzieło - najbardziej spójne osiągnięcie fantastyki w naszych czasach...

Tak zabawne i urocze, tak opalizujące, a jednocześnie tak głębokie”.

Pierwotnie opublikowana w 1911 roku, błyskotliwie nikczemna satyra Maxa Beerbohma dotyczy nieprawdopodobnych wydarzeń, które mają miejsce, gdy femme fatale na krótko wkracza do niezwykle uprzywilejowanej, całkowicie męskiej domeny Judas Col-.

Lege w Oksfordzie. Zuleika Dobson, z zawodu zaklinaczka, może pokochać tylko mężczyznę, który jest odporny na jej znaczne wdzięki: okoliczność, która okazuje się śmiertelna, ponieważ wielu zakochanych zalotników zostaje zmuszonych do samobójstwa przez odrzucenie damy. Pełna niezapomnianych one-linerów („Śmierć anuluje wszystkie zaręczyny”, wypowiada pierwsza ofiara) i inspirowana rokokową wyobraźnią Beerbohma, ta liryczna ewokacja edwardiańskiego życia studenckiego w Oksfordzie ma, według Forstera, „piękno nieosiągalne dla poważnej literatury”.

„Czytałem Zuleikę Dobson z przyjemnością”, wspominał Bertrand Russell. „Reprezentuje Oksford, który dwie wojny światowe zniszczyły z urokiem, który prawdopodobnie nie zostanie odtworzony nigdzie na świecie przez następne tysiąc lat”.