Żołnierze centrali telefonicznej

Opinie czytelników

Książka przedstawia nieopowiedzianą historię kobiet, znanych jako „Switchboard Soldiers”, które służyły jako operatorki centrali telefonicznej podczas I wojny światowej. Oferuje mieszankę faktów historycznych i osobistych narracji, podkreślając ich wkład i wyzwania podczas wojny, w połączeniu z silnym rozwojem postaci.

Książka jest dobrze napisana i wciągająca, zapewniając wgląd w mniej znany aspekt historii I wojny światowej. Czytelnicy uznali, że postacie są żywe i można się z nimi utożsamić, dzięki czemu narracja jest inspirująca. Chwalono zdolność autora do łączenia faktów historycznych z osobistymi historiami, a wielu doceniło hołd dla wkładu kobiet w wojenną scenerię.

Niektórzy czytelnicy zwrócili uwagę na błędy gramatyczne i historyczne, takie jak nieprawidłowa wzmianka o moście Golden Gate w narracji. Ponadto w kilku recenzjach wyrażono rozczarowanie z powodu niewykorzystanych okazji do połączenia doświadczeń kobiet z szerszymi ruchami społecznymi, takimi jak prawo wyborcze kobiet, i uznano, że niektóre łuki postaci nie zostały rozwiązane w zadowalający sposób.

(na podstawie 109 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Switchboard Soldiers

Zawartość książki:

"Otwierająca oczy i szczegółowa powieść o niezwykłych kobietach-żołnierzach.... Chiaverini splata ze sobą krzyżujące się wątki życia tych odważnych kobiet, podkreślając ich głębokie poczucie dumy i obowiązku." - Kirkus Reviews.

Od bestsellerowej autorki New York Timesa Jennifer Chiaverini, odważna, odkrywcza powieść o jednej z wielkich, nieopowiedzianych historii I wojny światowej - kobietach z Korpusu Sygnałowego Armii Stanów Zjednoczonych, które przełamały bariery płci w wojsku, rozbiły szklany sufit w miejscu pracy i walczyły z pandemią, pomagając poprowadzić aliantów do zwycięstwa.

W czerwcu 1917 roku generał John Pershing przybył do Francji, aby utworzyć siły amerykańskie w Europie. Natychmiast okazało się, że nie jest w stanie komunikować się z oddziałami w terenie. Pershing potrzebował operatorów, którzy mogliby szybko i dokładnie łączyć wiele połączeń, mówić płynnie po francusku i angielsku, pozostać stabilnym pod ostrzałem i być całkowicie dyskretnym, ponieważ połączenia często przekazywały tajne informacje.

W tym czasie prawie wszyscy dobrze wyszkoleni amerykańscy operatorzy telefoniczni byli kobietami - ale kobiety nie mogły zaciągać się do wojska, a nawet głosować w większości stanów. Niemniej jednak, Korpus Sygnałowy Armii Stanów Zjednoczonych niezwłocznie rozpoczął ich rekrutację.

Odpowiedziało ponad 7600 kobiet, w tym Grace Banker z New Jersey, instruktorka centrali telefonicznej w AT&T i absolwentka Barnard College.

Marie Miossec, Francuzka i aspirująca śpiewaczka operowa.

I Valerie DeSmedt, dwudziestoletnia operatorka Pacific Telephone z Los Angeles, zdeterminowana, by zadać cios swojej rodzinnej Belgii.

Były one jednymi z pierwszych kobiet zaprzysiężonych do armii amerykańskiej na mocy Statutu Wojennego. Żołnierze płci męskiej, których zastąpiły, potrzebowali minuty na połączenie każdego połączenia. Żołnierze centrali telefonicznej mogli to zrobić w dziesięć sekund.

Ryzyko śmierci było realne - kobiety pracowały, gdy wokół nich spadały bomby - podobnie jak zagrożenie nową śmiertelną chorobą: hiszpańską grypą. Nie wszystkie telefonistki przeżyły.

Kobiety z U.S. Army Signal Corps służyły z honorem i odegrały kluczową rolę w osiągnięciu zwycięstwa aliantów. Ich historia nigdy nie była tematem powieści... aż do teraz.