Zdolni do dowodzenia: Brytyjskie przywództwo pułkowe w wojnach rewolucyjnych i napoleońskich

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Fit to Command: British Regimental Leadership in the Revolutionary & Napoleonic Wars

Zawartość książki:

Dowódcy pułków i batalionów są prawdopodobnie najbardziej pomijaną kohortą armii brytyjskiej w okresie wojen rewolucyjnych i napoleońskich. Dziewiętnastowieczne historie miały tendencję do pisania z góry na dół, tak że decyzje generałów dowodzących miały pierwszeństwo.

Dowódcy batalionów znajdowali się na samym dole tego łańcucha, przez co byli rzadko widywani. W przeciwieństwie do tego, współczesne prace koncentrowały się na oddolnym spojrzeniu na historię, umieszczając wspomnienia szeregowych i młodszych oficerów w centrum akcji, a dla tych autorów dowódcy batalionów na ogół istnieli na rzadko widzianej zewnętrznej krawędzi ich pułkowego doświadczenia.

Pozostaje nam dokumentalna próżnia na poziomie oficerów polowych. Jednak w tej próżni dowódcy batalionów - podpułkownicy i majorzy - podejmowali się bardzo trudnego zadania, do którego armia brytyjska często ich nie przygotowywała, zarówno pod względem intelektualnym, jak i fizycznym. Nie tylko musieli zarządzać organizacją liczącą 1000 lub więcej ludzi, ale byli również odpowiedzialni za kierowanie taktyką małych jednostek na polu bitwy, a także za inspirujące przywództwo dla swoich ludzi. Większość dowódców musiała uczyć się swojego rzemiosła w pracy.

Szczególne przykłady wybitnego przywództwa batalionowego, takie jak Colborne pod Waterloo, Stirling pod Aleksandrią i Inglis pod Albuerą, uwypuklają cechy wymagane od dobrych dowódców batalionowych. I odwrotnie, wpływ złego dowódcy może być katastrofalny, a czasami prowadzić do bliskiego zniszczenia jednostek - takich jak 2/69th pod Quatre Bras - lub bliskiego okaleczenia, jak to miało miejsce w 85th Foot w 1813 roku.

Niniejsza książka ma na celu wyostrzenie dowódców batalionów armii brytyjskiej w latach 1793-1815 i umożliwienie dostrzeżenia ich postępów - jak oficerowie polowi zwycięskiej armii Wellingtona na Półwyspie Apenińskim w 1814 roku byli znacznie lepiej wyposażeni do pełnienia swoich ról niż ich wcześniejsi odpowiednicy we Flandrii w 1793 roku.

Istnieją inne książki opisujące ogólne funkcjonowanie armii brytyjskiej w tamtym okresie, ale żadna z nich nie koncentruje się wyłącznie na oficerach polowych i ich wkładzie w dowodzenie jednostkami.