Zadzwoń do mnie Izmaelu

Opinie czytelników

Książka jest klasykiem amerykańskiej krytyki literackiej, szczególnie skupionej na „Moby-Dicku” Melville'a, i jest chwalona za prowokujące do myślenia spostrzeżenia i powiązania między Melville'em a Szekspirem. Ma jednak styl, który niektórzy uważają za trudny i zbyt spekulatywny.

⬤ Głęboko wnikliwa i prowokująca do myślenia, szczególnie w odniesieniu do „Moby-Dicka” i jego powiązań z mitem i historią.
⬤ Uważany za niezbędnego towarzysza dla czytelników „Moby-Dicka”.
⬤ Angażujący styl pisania, który rezonuje z niektórymi czytelnikami.
⬤ Dostarcza cennego kontekstu na temat procesu pisania i wpływów Melville'a.

⬤ Niektóre sekcje są postrzegane jako niezrozumiałe lub zbyt spekulatywne.
⬤ Styl pisania może wydawać się przestarzały, przypominający prozę Beat Generation, co może nie spodobać się wszystkim czytelnikom.
⬤ Może brakować jasności i kierunku, którego niektórzy oczekują od krytyki literackiej.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Call Me Ishmael

Zawartość książki:

2015 Reprint wydania z 1947 roku.

Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do rozpoznawania optycznego. Po raz pierwszy opublikowana w 1947 roku, ta uznana klasyka amerykańskiej krytyki literackiej bada wpływy - zwłaszcza szekspirowskie - na pisanie Moby-Dicka przez Melville'a.

Olson, jeden z pierwszych melville'owców, który wysunął to, co od tego czasu stało się znane jako "teoria dwóch Moby-Dicków", argumentuje, że istniały dwie wersje Moby-Dicka i że przeczytanie przez Melville'a Króla Leara po raz pierwszy między pierwszą a drugą wersją książki miało głęboki wpływ na jego koncepcję sagi: "pierwsza książka nie zawierała Ahaba", pisze Olson, i "mogła nie zawierać, chyba że przypadkowo, Moby-Dicka". Krytycy literaccy i recenzenci w tamtym czasie reagowali z różnym stopniem sceptycyzmu na "teorię dwóch Moby-Dicków", ale to eksperymentalny styl i organizacja książki wywołały najwięcej kontrowersji.