Nazwij mnie Izmael

Opinie czytelników

Książka „Call Me Ishmael” Charlesa Olsona zbiera mieszane recenzje, z których niektórzy chwalą jej dogłębną eksplorację „Moby-Dicka” i Melville'a, podczas gdy inni uważają ją za zawiłą i wymagającą pod względem stylu. Wielu czytelników docenia wyjątkowe spostrzeżenia i liryczną prozę Olsona, ale niektórzy uważają, że brakuje jej jasności i skupienia, co czyni ją mniej przystępną dla ogółu czytelników.

⬤ Oferuje głęboki wgląd w „Moby-Dicka” i jego powiązania z Szekspirem.
⬤ Uważana za stymulującą i prowokującą do myślenia lekturę.
⬤ Doceniana za unikalny styl pisania przypominający Beat Generation.
⬤ Postrzegany jako niezbędny towarzysz „Moby-Dicka”, zapewniający głębsze zrozumienie dzieła Melville'a.
⬤ Badania archiwalne Olsona są godne pochwały i interesujące.

⬤ Styl pisania może być uznany za zagmatwany i eliptyczny, potencjalnie zrażając niektórych czytelników.
⬤ Momentami niezrozumiały; krytykowany za kreatywne spekulacje.
⬤ Nie odzwierciedla współczesnej krytyki literackiej, co może zniechęcić niektórych czytelników.
⬤ Może wydawać się przestarzała i powolna dla tych, którzy jeszcze nie zainwestowali w Melville'a.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Call Me Ishmael

Zawartość książki:

Jeden z najbardziej stymulujących esejów, jakie kiedykolwiek napisano na temat "Moby Dicka", a w zasadzie na temat każdego dzieła literackiego i sił, które za nim stoją.

Po raz pierwszy opublikowany w 1947 roku, ten uznany klasyk amerykańskiej krytyki literackiej bada wpływy - zwłaszcza szekspirowskie - na pisanie Moby-Dicka przez Melville'a. Olson, jeden z pierwszych melville'owców, który wysunął to, co od tego czasu stało się znane jako "teoria dwóch Moby-Dicków", argumentuje, że istniały dwie wersje Moby-Dicka i że przeczytanie przez Melville'a Króla Leara po raz pierwszy między pierwszą a drugą wersją książki miało głęboki wpływ na jego koncepcję sagi: "pierwsza książka nie zawierała Ahaba", pisze Olson, i "mogła nie zawierać, chyba że przypadkowo, Moby-Dicka".

Choć krytycy literaccy i recenzenci w tamtym czasie reagowali z różnym stopniem sceptycyzmu na "teorię dwóch Moby-Dicków", to właśnie eksperymentalny styl i organizacja książki wywołały najwięcej kontrowersji.