You Can Go Home Again: Przygody przekornego życia

Opinie czytelników

Recenzje książki „You Can Go Home Again” autorstwa Gene'a Logsdona pokazują mieszankę uznania dla jego refleksyjnej i wciągającej narracji, wraz z krytyką dotyczącą jej praktyczności i głębi. Niektórzy czytelnicy głęboko łączą się z tematami Logsdona dotyczącymi powrotu do domu i życia na wsi, podczas gdy inni uważają, że brakuje jej w porównaniu z jego poprzednimi pracami i nieprzekonującymi założeniami.

Wielu czytelników uważa książkę za ciepłą, zabawną i refleksyjną, doceniając jej fabułę i nostalgię, jaką wywołuje w życiu na wsi. Pisarstwo Logsdona jest często opisywane jako wciągające, humorystyczne i opisowe, z silnym poczuciem miejsca i osobistym wglądem. Tematy domu, społeczności i powrotu do korzeni rezonują z tymi, którzy dzielą podobne doświadczenia.

Niektórzy czytelnicy czują się rozczarowani książką, twierdząc, że nie spełnia ona ich oczekiwań, zwłaszcza porównując ją z innymi pamiętnikami lub poprzednimi pracami Logsdona. Krytycy wspominają, że brakuje jej praktycznego zastosowania i przedstawia zbyt romantyczne spojrzenie na życie na wsi i rolnictwo, które może nie pasować do obecnych realiów ekonomicznych. Niektórzy stwierdzili, że książka jest powtarzalna lub że przydałoby się jej więcej skupienia i edycji.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

You Can Go Home Again: Adventures of a Contrary Life

Zawartość książki:

Historia Gene'a Logsdona uosabia zarówno frustracje, jak i tęsknotę, które tak wielu z nas odczuwa, poszukując własnego ja i harmonijnego życia.

Miarą jego odwagi - i przekory - jest to, że odniósł sukces. W książce „You Can Go Home Again” opowiada nam o tym, co go zmotywowało i co oznaczał dla niego sukces.

Dla Logsdona stworzenie „domu” nie oznacza ucieczki od świata, ale stworzenie sieci ludzi, którzy współpracują ze sobą, aby stworzyć gospodarkę opartą na domu jako bastion stabilności w ramach większej gospodarki, która oszalała na punkcie papierowych pieniędzy. „Dom” to lokalna społeczność powiązana z innymi lokalnymi społecznościami. Ale przede wszystkim filozofię Logsdona należy czytać między wierszami.

To, o czym pisze, to smutne, zabawne, a czasem wstrząsające przygody tych, którzy prowadzą pozornie nijakie życie: rozumienie potoków; pasterstwo owiec; radzenie sobie ze śnieżycami; wygrywanie turniejów softballowych; utrata zdrowia psychicznego na koncertach rockowych; ukrywanie się w stogach siana; cieszenie się Bożym Narodzeniem; przetrwanie przejażdżki bryczką; przezwyciężanie żalu, nie wspominając o roztargnionych profesorach, dyktatorskich redaktorach i żarliwych księżach; i dlaczego chodzenie do kościoła w bieliźnie może nie być złym pomysłem. To, co się okazuje, jest inspirującym obrazem bardzo amerykańskiego życia.