Wzajemna pomoc: A Factor of Evolution

Opinie czytelników

Książka Kropotkina „Wzajemna pomoc: A Factor of Evolution” bada rolę współpracy i wzajemnego wsparcia w ewolucji, kwestionując skupiony na konkurencji pogląd darwinizmu. Argumentuje, że sukces społeczny wśród gatunków, w tym ludzi, polega bardziej na wzajemnej pomocy niż konkurencji. Książka jest dobrze zbadana i prowokuje do myślenia, oferując wgląd w etykę społeczną i wspólnotowość. Jednak niektóre wydania cierpią z powodu złego formatowania i problemów z czytelnością.

Książka jest bardzo wnikliwa i stanowi przekonujący kontrargument dla darwinizmu społecznego, podkreślając znaczenie współpracy w ewolucji. Rozległe obserwacje i analizy naukowe Kropotkina zapewniają bogate doświadczenie czytelnicze. Dzieło to jest uważane za kluczowe dla zrozumienia ludzkiej natury i myśli anarchistycznej i jest nadal aktualne.

Niektóre wydania są źle zredagowane, z takimi problemami jak trudna do odczytania czcionka, brak indeksu i niezręczne sformułowania. Krytycy wskazują na okazjonalne problematyczne poglądy Kropotkina na rasę i kulturę, które mogą podważać jego ogólne przesłanie. Pisanie może być czasami gęste i suche, co sprawia, że dla niektórych jest to trudna lektura.

(na podstawie 57 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Mutual Aid: A Factor of Evolution

Zawartość książki:

"Nie popełnijcie błędu: historia, która zaczęła się od Piotra Aleksiejewicza Kropotkina, jest daleka od zakończenia. Wręcz przeciwnie, uważam, że istnieje duża szansa, że dopiero się zaczęła." - Rutger Bregman, Utopia dla realistów i Ludzkość.

"Rosyjski teoretyk społeczny Peter Kropotkin... argumentował, że dobrowolna współpraca była kluczem do rozkwitu ludzkiej cywilizacji".

"Książka jest niezaprzeczalnie czytelna... Ci, którzy nie zgadzają się z (Kropotkinem), mogą się wiele nauczyć, studiując tę książkę".

Fascynująca praca rosyjskiego księcia-anarchisty, Piotra Kropotkina (1842-1921). Kropotkin był jednym z pierwszych międzynarodowych celebrytów na świecie. W Anglii Kropotkin był znany jako genialny naukowiec, znany ze swojej pracy nad współpracą zwierząt i ludzi, ale sława Kropotkina w Europie kontynentalnej koncentrowała się bardziej na jego roli jako założyciela i głośnego orędownika anarchizmu. W Stanach Zjednoczonych realizował obie pasje. Dziesiątki tysięcy ludzi podążało za byłym księciem Piotrem podczas dwóch tras przemówień w Ameryce.

Droga Kropotkina do sławy była nieoczekiwana i labiryntowa, obejmowała odsiadki w więzieniach, zapierające dech w piersiach 50 000-milowe podróże przez pustkowia Syberii i wygnanie, z tego czy innego powodu, z większości szanowanych zachodnich krajów tamtych czasów. W swojej ojczyźnie, Rosji, Piotr przeszedł od bycia ulubionym nastoletnim stronnikiem cara Aleksandra II, przez młodego człowieka zafascynowanego teorią ewolucji, do skazanego przestępcy, łamacza więzień i ogólnego agitatora, ostatecznie ściganego przez rosyjską tajną policję przez pół świata za swoje radykalne - niektórzy mogliby (i powiedzieli) oświecone - poglądy polityczne.

Zarówno w więzieniu, jak i podczas ucieczki, gdy zabawiał i oświecał ogromne tłumy, Kropotkin znalazł energię i koncentrację, by pisać książki na oszałamiający wachlarz tematów: ewolucja i zachowanie, etyka, geografia Azji, anarchizm, socjalizm i komunizm, systemy karne, nadchodząca rewolucja przemysłowa na Wschodzie, rewolucja francuska i stan rosyjskiej literatury. Choć pozornie różne tematy, wspólny wątek - naukowe prawo wzajemnej pomocy, które kierowało ewolucją wszelkiego życia na ziemi - wiązał te prace razem. Prawo to sprowadza się do głęboko zakorzenionego przekonania Kropotkina, że to, co dziś nazwalibyśmy altruizmem i współpracą - ale co książę nazywał wzajemną pomocą - było siłą napędową ewolucji stojącą za całym życiem społecznym, czy to u mikrobów, zwierząt czy ludzi. Obecnie antropolodzy, politolodzy, ekonomiści i psycholodzy każdego roku publikują setki badań na temat ludzkiej współpracy, a badacze w tych dziedzinach dopiero zaczynają zdawać sobie sprawę, że tak wiele z badanych przez nich tematów zostało po raz pierwszy zasugerowanych i rozpowszechnionych przez Piotra Kropotkina.