Wyznania: Życie zawiedzionych obietnic

Opinie czytelników

Recenzje autobiografii A.N. Wilsona „Confessions” prezentują podzielone reakcje, podkreślając mieszankę intrygujących osobistych spostrzeżeń i postrzeganych niedociągnięć w strukturze narracji i emocjonalnej głębi. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają szczerą eksplorację życia Wilsona i jego stylu pisania, inni krytykują książkę za jej meandryczne skupienie i nadmierną szczegółowość w odniesieniu do pobocznych postaci.

Wielu recenzentów chwali książkę za wciągający styl pisania, szczerość i wnikliwe refleksje na temat życia autora, szczególnie w odniesieniu do jego związków i doświadczeń. Niektórzy uważają, że opisy jego wczesnego życia i powiązań literackich są przekonujące. Ostatni rozdział, omawiający Tołstoja, jest szczególnie chwalony za jego piękno. Ponadto czytelnicy zauważają, że szczerość Wilsona dotycząca jego niepowodzeń dodaje głębi jego narracji.

Krytycy wskazują, że książka cierpi na brak jasnej struktury i meandrującą chronologię, przez co trudno ją śledzić. Wielu uważa, że nadmiar szczegółów dotyczących pomniejszych postaci odciąga uwagę od głównej narracji, a niektórzy uważają, że portret relacji osobistych jest niezrównoważony lub zbyt negatywny. Inni uważają, że Wilson nie skonfrontował się odpowiednio ze swoją przeszłością i że książka nie zapewnia wystarczającego wglądu w kluczowe postacie w jego życiu, zwłaszcza w jego pierwszą żonę. Nużące początkowe rozdziały dotyczące tła rodzinnego spotkały się z krytyką za to, że są zbyt długie i nieciekawe.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Confessions: A Life of Failed Promises

Zawartość książki:

Znany z dziennikarstwa, biografii i powieści, A.N. Wilson kieruje bezlitosny reflektor na swoje wczesne życie, doświadczenie wykorzystywania seksualnego, katastrofalne błędy w miłości (sacrum i profanum) oraz życie na Grub Street - jako płodny pisarz.

Zanim przybył do Londynu, jako jeden z "najlepszych młodych brytyjskich" powieściopisarzy i redaktor literacki Spectatora, poznajemy innego A. N. Wilsona. Poznajemy jego ojca, dyrektora zarządzającego Wedgwood, groteskowych nauczycieli w jego pierwszej szkole z internatem i dons of Oxford - jednego z nich, w wieku zaledwie 20 lat, poślubił, Katherine Duncan-Jones, znaną szekspirolog.

Książka zaczyna się od jego rozdartych sercem współczesnych wizyt u Katherine, obecnie od dziesięcioleci jego byłej żony, która pogrążyła się w mękach demencji.

Na każdym kroku tych wspomnień Wilson jest zaskoczony swoim wcześniejszym ja - niezależnie od tego, czy flirtuje z nieodpowiednimi kochankami, czy z ideą kapłaństwa. Jego rozdział o seminarium High Camp, do którego uczęszczał w Oksfordzie, jest jednym z najzabawniejszych w książce.

Śledzimy jego nieudane próby zostania naukowcem, jego aspiracje do bycia Człowiekiem Literatury i jego ostateczne spotkania ze sławnymi, w tym kilka pamiętnych spotkań z członkami rodziny królewskiej.

Księżniczki, książęta, pedofile i dziennikarze, którzy przewijają się przez strony, są tak ostro narysowani, jak postacie z wczesnych komiksów Wilsona. Ale jest tu także czułość w przywoływaniu tych, których kochał i zranił najbardziej.