Wars and Soldiers in the Early Reign of Louis XIV: Volume 6 - Armies of the Italian States 1660-1690, Part 1
Powszechnie uważano, że po pełnym rozkwicie renesansu Włochy nie oferują historykom wojskowości wiele interesującego i że zostały zasłużenie zapomniane. Włoskie Risorgimento desperacko chciało odrzucić wartości poprzednich stuleci. W miejsce politycznie rozdrobnionego i militarnie słabego zbioru małych państw, w niewoli kontrreformacyjnego katolicyzmu, XIX-wieczni historycy marzyli o zjednoczonym, świeckim, przemysłowym i dobrze uzbrojonym kraju, który mógłby wytrzymać porównanie z Francją, Anglią i Niemcami. Brak zainteresowania tym okresem wzrósł jeszcze bardziej pod rządami reżimu faszystowskiego, który wolał uniknąć okresu, w którym państwa włoskie jawiły się jako podmioty polityczne zdominowane przez obcą ingerencję i koncentrujące się na nierealnym micie imperialnym przerobionym ze śladów zabytków starożytnego Rzymu.
Jednak w XVII wieku Włochy były trzecim co do wielkości krajem pod względem liczby ludności w Europie, po Francji i Niemczech, przechodząc na drugą pozycję na sto lat po 1650 roku. Północne i południowe Włochy stanowiły kluczowe miejsce w strategicznym pojedynku między Hiszpanią a Francją, a Półwysep Apeniński znajdował się na pierwszej linii frontu w walce z Imperium Osmańskim. Co więcej, państwa włoskie stanowiły dobre przykłady dość sprawnych machin rządzących, które rozwijały wiele spraw, w tym "wojskowość". Niektóre z tych państw doświadczyły długich okresów wojen, do tego stopnia, że twierdzenie dotyczące elit społecznych stopniowo demilitaryzowanych w stopniu niespotykanym nigdzie indziej w Europie należy uznać za nieaktualne.
Pierwsza część tomu 6 umieszcza włoską politykę i wojskowość w szerszym kontekście europejskim i analizuje armie Sabaudii i Piemontu oraz Republiki Weneckiej.
