Wodewil i tworzenie nowoczesnej rozrywki, 1890-1925

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną i dobrze zbadaną historię wodewilu, chwaloną za wnikliwą analizę upadku branży z powodu konserwatywnych praktyk. Chociaż jest ceniona za szczegółowość i przejrzystość, niektórzy czytelnicy uznali, że brakuje jej wartości rozrywkowej i kluczowego zakresu tematycznego.

Dobrze napisana, wyczerpująca, wnikliwa i przenikliwa w kwestii rasizmu, wszechstronne zrozumienie historyczne, unika sentymentalizmu, wysoce zalecana przez świadomych czytelników, dobre badania i rozumowanie.

Brak wartości rozrywkowej, nie wspomina o ważnych postaciach, takich jak Gypsy Rose Lee, niektóre kontrowersyjne twierdzenia i interpretacje faktów historycznych oraz niezadowolenie z niektórych wniosków dotyczących dynamiki branży.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Vaudeville and the Making of Modern Entertainment, 1890-1925

Zawartość książki:

Dziś wodewil wyobrażamy sobie jako paradę komików, krzykaczy o czarnych twarzach, nieśmiało odsłaniających kolana i drugorzędnych akrobatów. Ale wodewil był również najpopularniejszą komercyjną rozrywką w Ameryce od połowy lat 90.

XIX wieku do pierwszej wojny światowej; w szczytowym okresie 5 milionów Amerykanów co tydzień uczestniczyło w pokazach wodewilowych. Opowiadając historię powstania i upadku tej pionierskiej formy sztuki, David Monod przygląda się pozornemu karnawałowi występów wodewilowych i zadaje pytanie: co sprawiło, że teatr był tak popularny i transformujący? Chociaż Monod przyznaje, że wodewil stał się tak popularny, ponieważ oferował widzom przewodnik po nowoczesnym miejskim stylu życia.

Występy wodewilowe celebrowały ostre miejskie style i oczerniały staromodne nawyki, prezentowały nową muzykę i ruchy taneczne oraz promowały głęboko wpływowy wernakularny modernizm. Modny charakter pokazów doskonale pasował do epoki, w której towary i usługi stawały się coraz bardziej przystępne, a rynek masowy obiecywał demokratyzację stylu, oferując jasną wizję tego, jak kwintesencja dwudziestowiecznego obywatela powinna wyglądać, mówić, poruszać się, czuć i zachowywać.