Widzieć to zapomnieć nazwę rzeczy, którą się widzi: Ponad trzydzieści lat rozmów z Robertem Irwinem

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną eksplorację kariery i procesów myślowych artysty Roberta Irwina, opisanych w rozmowach z autorem Lawrence'em Weschlerem. Zagłębia się w artystyczną podróż Irwina, jego filozofie i ewolucję jego twórczości, przemawiając zarówno do entuzjastów sztuki, jak i tych, którzy chcą zrozumieć naturę percepcji i doświadczenia w sztuce.

Książka jest dobrze napisana, wciągająca i zapewnia unikalny wgląd w proces artystyczny i karierę Roberta Irwina. Czytelnicy doceniają styl narracji Weschlera, przekonujący portret Irwina jako artysty i jednostki oraz prowokujące do myślenia badanie sztuki, percepcji i doświadczenia. Wielu uznało ją za inspirującą i istotną, co czyni ją wartościową lekturą zarówno dla artystów, jak i studentów.

Niektórzy czytelnicy uznali niektóre części książki za trudne do przeczytania ze względu na złożony język i pomysły. Pojawiły się wzmianki o tym, że książka zaczyna się powoli, a niektórzy wyrazili chęć uzyskania większej liczby wizualnych przykładów pracy Irwina. Ponadto pojawiły się pojedyncze skargi dotyczące tego, że książka dotarła uszkodzona lub w ogóle nie została odebrana.

(na podstawie 62 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Seeing Is Forgetting the Name of the Thing One Sees: Over Thirty Years of Conversations with Robert Irwin

Zawartość książki:

Kiedy ta książka ukazała się po raz pierwszy w 1982 roku, przedstawiła czytelnikom Roberta Irwina, artystę z Los Angeles, "który pewnego dnia uzależnił się od własnej ciekawości i postanowił nią żyć".

Teraz, poszerzona o sześć dodatkowych rozdziałów i dwadzieścia cztery strony kolorowych plansz, książka "Seeing Is Forgetting the Name of the Thing One Sees" stanowi kronikę trzech dekad rozmów Lawrence'a Weschlera z Irwinem, mistrzem światła i przestrzeni. Omawia wiele projektów Irwina - w szczególności Centralne Ogrody w Getty Museum (temat epickiej bitwy z głównym architektem obiektu, Richardem Meierem) oraz projekt, który przekształcił opuszczoną fabrykę Hudson Valley w nowy kampus Dia Beacon - wzmacniając to, co wielu już uważało za najlepszą książkę o artyście.