Walczący cesarze Bizancjum

Opinie czytelników

Książka oferuje żywy przegląd bizantyjskich cesarzy i ich kampanii wojskowych, przedstawiając intrygujące historyczne relacje pełne przemocy i politycznych machinacji. Jest jednak krytykowana za to, że jest zbyt zwięzła, brakuje jej dogłębnej analizy wojskowej i zawiera błędy rzeczowe.

Książka jest zabawna i stanowi dobre wprowadzenie do historii Bizancjum. Zawiera wciągające narracje o wojnach i cesarzach, dzięki czemu jest przystępna dla ogółu czytelników. Niektórzy recenzenci chwalili ją za dobrze zorganizowane biografie i doskonały przegląd tematu.

Książka jest krytykowana za zwięzłość, pomijanie istotnych wydarzeń wojskowych oraz szczegółów dotyczących kampanii i taktyki. Kilku recenzentów zwróciło uwagę na nieścisłości faktograficzne i intelektualną nieuczciwość w przedstawianiu postaci historycznych. Ponadto pracy brakuje głębi, jakiej oczekuje się od naukowej historii wojskowości.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fighting Emperors of Byzantium

Zawartość książki:

Cesarstwo Wschodniorzymskie lub "Bizantyjskie" musiało walczyć o przetrwanie przez całą swoją długą historię, więc zdolności wojskowe były podstawowym wymogiem dla odnoszącego sukcesy cesarza. John Carr koncentruje się na osobistych i wojskowych historiach najzdolniejszych wojowników, którzy zasiedli na cesarskim tronie w Konstantynopolu.

Należą do nich tacy ludzie jak założyciel Konstantyn I, Julian, Teodozjusz, Justynian, Herakliusz, Leon I, Leon III, Bazyli I, Bazyli II (pogromca Bułgarów), Romanus IV Diogenes, Izaak Angelus i Konstantyn XI. Cesarzom Bizancjum oraz stworzonemu i utrzymywanemu przez nich wojskowemu establishmentowi można przypisać zachowanie spuścizny kulturowej Rzymu, a od VII wieku stworzenie bastionu chrześcijaństwa przeciwko agresywnej ekspansji islamu.

W tym celu organizacja wojskowa imperium musiała być wysokiej klasy, kontynuacją rzymskiej dyscypliny i umiejętności dostosowanych do nowych metod prowadzenia wojny. W ten sposób Imperium, pod przywództwem walczących cesarzy, było w stanie przetrwać prawie tysiąc lat po upadku Rzymu.