Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Concrete Utopianism: The Politics of Temporality and Solidarity
Finalista, 2022 Big Other Book Award for Nonfiction
Nigdy wcześniej nie było ważniejsze dla lewicowego myślenia, aby bronić ekspansywnych wizji transformacji społecznej. Jednak wpływowe nurty teorii krytycznej straciły z oczu ten polityczny imperatyw. Prowincjonalne pojęcia miejsc, epok i tematów ograniczają naszą zdolność do wymyślania nowych układów i wyobrażania sobie świata, który chcielibyśmy zobaczyć. Wyobraźnia polityczna jest błędnie odczytywana jako optymizm. Utopianizm jest mylony z idealizmem. Rewolucyjne tradycje nieliberalnego uniwersalizmu i nieburżuazyjnego humanizmu stają się nieczytelne. Negatywna krytyka staje się celem samym w sobie. Pesymizm mylony jest z radykalizmem, a polityczny fatalizm ryzykuje zwycięstwo.
W tej książce Gary Wilder nalega, byśmy umieścili solidarność i tymczasowość w centrum naszego politycznego myślenia. Rozwija krytykę lewicowego realizmu, lewicowego kulturalizmu i lewicowego pesymizmu z punktu widzenia heterodoksyjnego marksizmu i czarnego radykalizmu. Tradycje te oferują cenne zasoby do powiązania kulturowej pojedynczości i ponadlokalnej solidarności, politycznej autonomii i ogólnoświatowej współzależności. Rozwijają tryby immanentnej krytyki i formy poetyckiej wiedzy, aby wyobrazić sobie alternatywne przyszłości, które mogą już mieszkać w naszym świecie: ślady przeszłych sposobów bycia, poznawania i odnoszenia się, które utrzymują się w przedwczesnej teraźniejszości; lub naładowane pozostałości niezrealizowanych możliwości, które były przedmiotem marzeń i walk wcześniejszego pokolenia; lub możliwości dialektycznych odwróceń osadzonych w sprzecznych tendencjach danego porządku.
Konkretny utopizm stanowi odważny argument za przyjęciem tego, co Wilder nazywa polityką możliwego-niemożliwego. Zwracając uwagę na nieidentyczny charakter miejsc, okresów i podmiotów, podkreślając, że osie politycznego dostosowania i kontestacji nie są ani oczywiste, ani niezmienne, przerabiając wezwanie Lenina do "przekształcenia wojny imperialnej w wojnę domową", zachęca myślicieli lewicy do spojrzenia poza odziedziczone rozróżnienia między tu i tam, teraz i wtedy, my i oni. Kierując się duchem wezwania Marksa, by rewolucjoniści czerpali swoją poezję z przyszłości, której nie są w stanie zgłębić, ale mimo to muszą ją wymyślić, wzywa do praktyk przewidywania, które przewidują i wprowadzają w życie, wzywają i wzywają do pozornie niemożliwych sposobów bycia razem. Opracowuje krytyczną orientację, która podkreśla dialektyczne relacje między estetyką i polityką, wyobraźnią polityczną i praktyką transformacyjną, konkretnymi interwencjami i rewolucyjną restrukturyzacją, przeszłymi marzeniami i możliwymi światami, środkami walki i jej ostatecznymi celami. Taka orientacja wymaga nierealistycznych epistemologii, które nie mylą natychmiastowych pozorów z tym, co naprawdę rzeczywiste. Takie epistemologie pozwoliłyby krytykom rozpoznać niesamowite i przedwczesne aspekty życia społecznego, zarówno opresyjne, jak i potencjalnie emancypacyjne. Mogą one pomóc aktorom uczynić świat subwersywnie niesamowitym i przedwczesnym.
Mogą one przetrzeć szlaki dla krytycznego internacjonalizmu i konkretnego utopizmu, których lewicowa polityka nie może zignorować.
